โดย Average Joe
8 สิงหาคม 2015
ความเหงา ความหนาว ความหิว ความเจ็บปวด ความกลัว ความกังวล ความหวาดระแวง ความเครียด ความโกรธแค้น ความผิดหวัง ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ความรู้สึกผิด ความสิ้นหวัง ความท้อแท้… เหล่านี้คือสารพันความรู้สึกที่น่าจะเคยเกิดกับพวกเราหลายคนมาแล้วในยามที่โลกเกเรกับเรา อาจจะเป็นความรู้สึกใดเดี่ยวๆ หรืออาจจะเป็นสองสามความรู้สึกปนๆ ระคนกันไป โดยทั่วไป เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก อาการเลวร้ายนั้นก็สามารถบรรเทาลงไปได้ทีละน้อย
ทว่าลองนึกดูว่า มีคนกลุ่มหนึ่งที่ถูกความรู้สึกทั้งหมดที่ว่ามาเข้าจู่โจมพร้อมกัน เราอาจจะนึกไม่ออกเลยว่า จะต้องใช้เวลามากเท่าไรจึงจะช่วยเยียวยาให้สภาพจิตใจของคนเหล่านั้นกลับมาสู่ภาวะปกติได้อีกครั้ง เหตุการณ์แผ่นดินไหวรุนแรงและสึนามิที่ถล่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือของญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 11 มีนาคม ค.ศ. 2011 ได้นำพาความเสียหายทางจิตใจในระดับต่างๆ กันมาสู่ผู้ประสบภัยพร้อมกันกับความเสียหายทางวัตถุที่ไม่อาจประเมินได้
ที่มารูป: http://www.adaymagazine.com
หนังสือ “ขอให้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน” หรือชื่อภาษาญี่ปุ่นว่า 「つなみ」の子どもたち (แปลว่า เด็กๆ แห่งสึนามิ) โดย เคน โมริ ได้รวบรวมเรียงความที่เด็กๆ ที่ประสบภัยจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวและสึนามิเขียนเล่าถึงความทรงจำในวันเกิดเหตุ บวกกับคำบอกเล่าจากสมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัว ทำให้เรารับรู้ความเป็นไปในพื้นที่ประสบภัย สภาพจิตใจของพวกเขาขณะเผชิญหน้ากับภัยพิบัตินั้น รวมถึงการรับมือกับสถานการณ์เฉพาะหน้า ตลอดจนภาวะหลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดได้ล่วงผ่านไปแล้ว หลายคนสูญเสียบ้าน สูญเสียคนในครอบครัว แต่ทุกคนที่รอดชีวิตมาได้ (โดยเฉพาะเด็กๆ) กลับมีกำลังใจและความหวังที่จะสร้างชีวิตใหม่อย่างเต็มเปี่ยม
เรียงความของเด็กๆ (บ้างก็วาดมาเป็นรูป) อาจจะไม่เป็นความที่สมบูรณ์นัก แต่ด้วยคำบอกเล่าเพิ่มเติมจากผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ตัว ก็ช่วยปะติดปะต่อและเสริมความในส่วนที่เด็กๆ ไม่อาจจะเข้าใจและบรรยายออกมาได้ทั้งหมด หลังจากเราทราบเรื่องราวของพวกเขาและย้อนกลับไปอ่านประโยคต่างๆในเรียงความนั้นอีกที
เราก็จะพบว่า ข้อความเรียบง่ายบางประโยค เช่น “สึนามิพัดสิ่งสำคัญของฉันไป” ที่อยู่ในเรียงความบทแรก อาจทำให้สะเทือนใจจนน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวเลยก็ได้ นี่คงเป็นหนังสืออีกเล่มที่เหมาะกับการอ่านคนเดียวที่บ้านเท่านั้น
ที่มารูป: http://www.adaymagazine.com
อย่างไรก็ดี นี่ไม่ใช่หนังสือที่อ่านแล้วชวนเศร้าหดหู่ ส่วนใหญ่จะรู้สึกทึ่งกับการกระทำที่เหนือความคาดหมายของเด็กบางคน และซึ้งไปกับสายสัมพันธ์ที่คนเหล่านี้สร้างขึ้นมาระหว่างที่เจอเรื่องแย่ๆ ด้วยกันมากกว่า
แม้เหตุการณ์แสนโหดร้ายที่เกิดขึ้นจะสร้างบาดแผลทางใจต่อผู้ประสบภัยเป็นอย่างมากแต่ก็ทำให้เราได้เห็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าภัยพิบัติและหายนภัยใดๆ ทั้งปวง นั่นก็คือ หัวใจของคนที่เต็มไปด้วยความเอื้ออาทรต่อผู้อื่น ความหวัง ความเข้มแข็งและมุมมองที่มีต่อชีวิตและความตายในด้านบวก
สิ่งเหล่านี้เองที่ทำให้ผู้ประสบภัยในคราวนั้นยังคงยืนหยัดดำเนินชีวิตอย่างเป็นปกติสุขต่อมาได้และอยากจะบอกใครก็ตามที่กำลังท้อแท้และสิ้นหวังอยู่ ณ ตอนนี้ว่า “ขอให้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน” ก่อนเถอะนะ
