โดย สิริอิงค์
ที่มาภาพ: se-ed.com
“What do you think about the book? Any recommendation?”
หลายปีก่อน ฉันได้รับ SMS จากเพื่อน ถามถึงหนังสือที่เขาให้มาอ่าน ฉันตอบกลับไปสั้นๆ ว่า ดี ฉันชอบ… แค่นั้น
การส่งข้อความด้วย SMS มันสั้นเกินกว่าจะบรรยายอะไรได้ ก็เลยขอมาตอบคำถามเพื่อนที่นี่ดีกว่า
ความสุข ณ จุดที่ยืนอยู่ เขียนโดย คุณหนุ่มเมืองจันท์
หนังสือเล่มนี้คล้ายๆ ว่าจะเป็น “รวมฮิต” เรื่องที่คุณหนุ่มเมืองจันท์เคยเขียนไว้ แต่อาจจะต่างจากรวมฮิตอื่นๆ ตรงที่ถ้าเป็นนักร้อง ก็จะเลือกรวมเพลงที่ฮิตในหมู่คนฟัง หรือนักเขียน ก็จะเลือกเรื่องที่ฮิตในหมู่คนอ่าน ส่วนของคุณหนุ่มเมืองจันท์นั้น เป็นเรื่องที่เขาเลือกจากบทความต่างๆ ที่เขาเคยเขียนตลอดเวลาสิบสองปีเพื่อที่จะให้กำลังใจคนอ่านอย่างเราๆ นี่แหละ
ในหนังสือนี้มีบทความเก่า 12 เรื่อง และมีที่เขียนใหม่เพิ่มอีก 1 เรื่อง รวมเรื่องดีดี ความคิดแง่บวก ให้เรามองเห็นความสุขในความทุกข์ อยู่กับปัจจุบัน ไม่จมกับอดีตที่กลับไปแก้ไขไม่ได้ ฉันอ่านไป น้ำตาซึมไป ไม่ใช่เพราะเรื่องมันเศร้า แต่เป็นเพราะความตื้นตันกับเรื่องราวที่คุณหนุ่มเมืองจันท์เขียน
หลายครั้งที่ชีวิตเราไม่เป็นอย่างที่เราหวังหรือตั้งใจไว้ เราล้ม เราทุกข์ เราท้อ ปัญหาของเราเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในโลก แต่เมื่อเราได้รู้เรื่องราวของคนอื่นๆ บ้าง สิ่งที่เราเคยคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ กลับกลายเป็นเรื่องเล็กๆ เท่านั้นเอง
ฉันได้รู้จักพี่วิบูลรัตน์ จันทร์ชู ผู้ประสบภัยจากทุ่นระเบิด พี่เขาเข้าไปเก็บไม้ไผ่กับครอบครัว ขณะที่เดินเข้าไปเอาไม้ไผ่ลำสุดท้าย ได้พลาดไปเหยียบทุ่นระเบิด ขาข้างซ้ายขาด ต่อมาไม่นาน สามีก็ทิ้งไป พี่วิบูลรัตน์จะต้องเลี้ยงลูกสาวสองคนด้วยตัวเอง จากที่เคยมีขาครบสองข้าง ต้องกลายเป็นคนพิการเหลือขาเดียว จากที่เคยเป็นช้างเท้าหลัง ต้องลุกมาเป็นช้างเท้าหน้า หารายได้วันต่อวันมาเลี้ยงดูครอบครัว ไม่เพียงเท่านั้น เขายังทำงานเพื่อช่วยเหลือคนพิการอื่นๆ จนได้ขึ้นมาเป็นผู้นำคนพิการในระดับหมู่บ้าน ตำบล และได้เป็นตัวแทนคนพิการจากทุ่นระเบิดไปประชุมต่างประเทศหลายครั้ง
ฉันเคยถามพี่เขาว่า ทำไมพี่ถึงต้องทำงานให้คนพิการคนอื่นด้วย ในเมื่อตัวพี่เองเพิ่งบอกว่าพรุ่งนี้ยังไม่รู้จะกินอะไร
พี่เขาตอบว่า พี่แค่ขาขาดข้างเดียวเท่านั้น คนอื่นแย่กว่าพี่ บางคนขาขาดสองข้าง บางคนเป็นอัมพาต บางคนเป็นคนชรา ลูกหลานไม่เลี้ยงดู พี่ดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะ ใช่ พี่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะกินอะไร แต่คนพิการในหมู่บ้าน ไม่มีอะไรกินมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ทุกครั้งที่ฉันเจออะไรย่ำแย่ในชีวิต ฉันจะนึกถึงคำพูดของพี่เขาเสมอ ปาดน้ำตา ลุกขึ้นมาสู้ใหม่อีกครั้ง
หนังสือของคุณหนุ่มเมืองจันท์เล่มนี้ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนที่รู้สึกกับคำพูดของพี่วิบูลรัตน์
ท้ายเล่ม คุณหนุ่มเมืองจันท์บอกว่า “ถ้าชอบ และคิดว่าหนังสือเล่มนี้มีค่าพอสำหรับคนที่กำลังสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง… คิดว่าหนังสือเล่มนี้มีค่าพอที่จะส่งต่อ… ลองส่งหนังสือนี้ให้กับคนที่ต้องการกำลังใจหรือความรู้สึกดีๆ…”
เขาให้ส่งหนังสือเล่มเดิมต่อให้สี่คน คนที่หนึ่งส่งให้คนที่สอง คนที่สองส่งให้คนที่สาม คนที่สามส่งให้คนที่สี่ แล้วคนที่สี่ส่งกลับมาให้คนที่หนึ่ง แต่ฉันคิดว่า ฉันอยากส่งต่อให้กับอีกหลายๆ คน
เพื่อนๆ ที่อยากรู้สึกเหมือนกับฉัน ลองไปหาเล่มนี้มาอ่าน แล้วส่งต่อความรู้สึกนี้ต่อไปให้กับคนอื่นๆ
สำหรับฉัน หนังสือมีอยู่ในมือตอนนี้ ฉันจะส่งกลับไปให้กับคนที่ให้มา เพราะฉันรู้ว่า เขาเป็นคนที่ต้องการกำลังใจที่สุด
(ขอบคุณภาพประกอบจาก free4kwallpaper.com)
