โดย ศุภางค์ จิระรัตนวรรณะ
วันหยุดที่เกาะ Palau Besar ประเทศมาเลเซีย (ภาค 2)
เมื่อวันพักผ่อนริมทะเลที่ตั้งใจจะไปเก็บชั่วโมงนอน หลังจากนอนดึกตื่นเช้าจากการทำงานในเมืองกรุงติดต่อกันหลายวัน กลายเป็นวันแห่งการผจญภัย ที่แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสองชั่วโมงกว่าๆ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนไปผจญโลกกว้างมาอย่างโชกโชน…
เรื่องมันเริ่มตรงที่เพื่อนที่เป็นขาประจำของเกาะแห่งนี้ เชียร์ตั้งแต่วันแรกให้เดินเขาไปอีกฟากหนึ่งของเกาะ เพื่อจะได้เห็นทะเลจีนใต้ ไอ้ความรู้ภูมิศาสตร์อะไรเราก็ไม่ค่อยมีหรอก แต่พอได้ยินเช่นนั้น ก็คิดเอาว่า เย่ๆ ไปดูทะเลจีนใต้กันเถอะ (แล้วทะเลสวยๆ ตรงหน้านี่มันทะเลอะไรเหรอ?!) กอปรกับความชอบในการได้เดินป่าเดินเขา และความที่คิดว่าตัวเองฟิตจากการเดินบนลู่วิ่งวันละห้ากิโลเมตร (เกือบ) ทุกวัน ทำให้ตกลงปลงใจไม่ยาก
หลังอาหารเช้าของวันที่สอง เพื่อนทั้งกลุ่มที่ชวนกันดิบดีว่าจะไปเดิน ก็เปลี่ยนใจไปแช่น้ำวนในสระว่ายน้ำแทน เหลือเพียงเรากับสองเพื่อนสาวต่างวัยผู้บ้าคลั่งการเดินไม่แพ้กัน ที่ไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เราไปถามข้อมูลการเดินจากทางรีสอร์ต ก็ได้ใจความว่าเดินตรงๆ ไป ใช้เวลาประมาณ 1.30 ชั่วโมงไปกลับ จึงแบกเป้ใบน้อยที่บรรจุน้ำดื่ม สเปรย์ไล่ยุง แว่นกันแดด และกล้องถ่ายรูป ไปเท่านั้น
ณ จุดเริ่มต้นของทางขึ้นเขา เราสามคนต้องชะงักเมื่อเดินไปได้ประมาณสิบก้าว (จริงๆ) เพราะสิ่งที่คิด กับ สิ่งที่เห็นมันไม่ใช่! ทั้งกิ่งไม้ เถาวัลย์ ทางมะพร้าวระเกะระกะ และสุมทุมพุ่มไม้ที่ปกปิดจนแทบไม่มีแสงแดดลอดเข้ามา กับพื้นที่มีใบไม้ทับถมชุ่มชื้นบนดิน เราสามคนมองหน้ากัน แล้วก็ตัดสินใจว่า ไม่น่าจะใช่ทางนี้ ไปถามพนักงานรีสอร์ตใหม่ดีกว่า หลังจากเดินออกมาได้ไม่ถึงยี่สิบก้าว ก็เจอพนักงานกำลังง่วนอยู่กับเครื่องกำเนิดไฟฟ้า จึงสอบถามเขา ได้ความว่า นี่ล่ะทางขึ้นเขา แค่เดินตรงๆ ไป บทสนทนาภาษากายจึงเริ่มขึ้น เมื่อพวกเราไม่พูด Bahasa และพี่เขาไม่สันทัดภาษาอังกฤษ “งูล่ะ?” “ไม่มีหรอก” “เดินยากมั้ยอะ” พี่แกยักไหล่ ทำมือพยักเพยิดว่า สบายมาก ไปเลยๆ ไม่อันตราย
เมื่อได้รับการยืนยัน ก็เดินสิคะ จะรออะไร
พวกเราเดินเรียงหนึ่ง ผลัดกันนำ ผลัดกันตามไปเรื่อยๆ สภาพต้นไม้ พื้นดิน หนักหนาสาหัสขึ้นเรื่อยๆ เดินไปหยุดไป เพราะทางเดินส่วนมากถูกใบไม้ทับถม ต้นไม้ล้มทับ ต้องปีน ต้องมุด ต้องข้าม ต้องระวังกิ่งไม้และหนาม จึงทำให้ไม่แน่ใจหลายครั้งว่ามาถูกทางรึเปล่านี่ ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่เริ่มรู้สึกว่า เหงื่อเต็มหน้าเต็มหลัง ยุงเริ่มเยอะ และยังมีทางลื่นๆ ให้ต้องคอยช่วยกัน อารมณ์เหมือนหลงป่า พอมาถึงจุดหนึ่ง ก็รู้สึกได้ว่าไม่มีใครคุยกับใครแล้ว ใจเราเองก็เริ่มหวาดๆ แต่จะให้ถอยกลับก็คงไม่ทำ เพราะเดินมาขนาดนี้แล้ว และอีกอย่าง แค่คิดถึงทางที่เพิ่งผ่านมาก็ยังไม่พร้อมหันหลังกลับไปเจอ
สิ่งที่ทำให้เริ่มคุยกัน คือ เมื่อตอนเห็นเชือกไนลอนสีเขียวขึงไว้ระหว่างต้นไม้ในช่วงการเดินขึ้นเดินลงที่ยากลำบาก ต้องคุยกันสิ มาถูกทางแล้วพวกเรา! มีแรงใจเพิ่มอีกนิด คราวนี้ พวกเราเดินกันอย่างมีความหวังมากขึ้น แต่ความเหนื่อยและเนื้อตัวที่เหนอะหนะก็เล่นเอาซึมเป็นระยะเหมือนกัน แล้วในที่สุด เสียงคลื่นก็มากระทบหู แล้วในที่สุด ภาพทะเล(จีนใต้ใช่ไหม) ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว!!!
แม้หาดทรายจะไม่เนียนละเอียด แต่ทุกอย่างตรงหน้าช่างเหมือนถูกปล่อยเกาะ! ไม่มีใคร ไม่มีอะไร นอกจากทะเล โขดหินและสามเรา เป็นช่วงเวลานานแค่ไหนไม่รู้ที่เรานั่งตากแดด เดินเล่นในน้ำ (ไม่มีชุดว่ายน้ำ เสียใจมาก) ถ่ายรูป จนคิดว่า พร้อมจะไปลุยทางเดินเดิมๆ ที่เพิ่งผ่านมาแล้ว ขากลับของเราเร็วกว่าขามามาก นี่เองคือประโยชน์ของประสบการณ์ อะไรที่เกิดขึ้นแล้ว ทำให้เรากลัวน้อยลง และมั่นใจมากขึ้น
แอบดีใจที่ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวอยากไปเดินเขาลูกนี้มากนัก คงเพราะคงอยากนั่งริมทะเล เล่นน้ำในสระกันมากกว่า ที่ดีใจก็เพราะถ้ามีคนเดินเยอะขึ้น ฝูงมดและกิ้งกือยักษ์มากมายคงต้องถูกรบกวนกันทุกวัน เราเบียดเบียนพื้นที่ของพวกเขามากพอแล้ว ปล่อยบางส่วนให้เขาได้อยู่อย่างสงบบ้างคงดี นี่ก็เดินไปแล้ว และพยายามระวังกันที่สุดแล้วที่จะไม่ให้เหยียบถูกชีวิตเหล่านั้น
ก้าวแรกที่ออกมาจากภูเขาลูกนั้น ภาพเครื่องปั่นไฟตรงหน้า สวยงามไม่แพ้ ภาพชายหาดส่วนตัวที่พวกเราเพิ่งได้สัมผัสมา การเดินทางที่แม้มีจุดหมายชัดเจน แต่กลับเป็นเหมือนผลพลอยได้ เพราะสิ่งที่เราสัมผัสและจดจำกลับเป็นเรื่องราวระหว่างทาง การได้อยู่กับความคิดของตัวเองในระหว่างเดิน การหยุดรอเพื่อน การจับมือกันข้ามขึ้นลงทางลาดชัน การตะโกนบอกให้ระวังทางมดเดิน และบทสนทนาเล็กๆ กับเพื่อนร่วมทาง รอยขีดข่วน รอยยุงกัดที่ได้มา กลายเป็นร่องรอยประสบการณ์ และหลักฐานให้มีเรื่องเล่าไม่รู้ลืม
