โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
30 กรกฎาคม 2015
ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 043; ดู Danny Collins ที่ House Rama หนังที่แค่เห็นแผ่นหลังลุงอัล ปาชิโน ก็ดูแล้ว อิๆๆ
ลุงอัลแสดงเป็นแดนนี่ คอลลินส์ นักร้อง-นักแต่งเพลงชื่อดัง ซึ่งยังคงความดังอยู่ได้ด้วยการกินบุญเก่า เล่นคอนเสิร์ตก็ร้องแต่เพลงเดิมๆ แฟนเพลงก็มีแต่ผู้สูงอายุ ชีวิตแกดูฉาบฉวยจนรู้สึกเซ็ง ทั้งๆ ที่มีคู่หมั้นสาวคราวลูกและเล่นยาหนักมากก็ยังเซ็งอยู่ จนกระทั่งแกได้รับของขวัญวันเกิดจากแฟรงค์ กรับแมน (แสดงโดย คริสโตเฟอร์ พลัมเมอร์) ผู้จัดการส่วนตัวซึ่งทำงานร่วมกันมานานจนกลายเป็นเพื่อนสนิท ของขวัญชิ้นนั้นคือจดหมายที่จอห์น เลนนอน ศิลปินในดวงใจของแดนนี่ คอลลินส์ เขียนถึงแกเมื่อ 40 ปีที่แล้วหลังจากได้อ่านบทสัมภาษณ์ในนิตยสารสมัยที่แกยังเป็นศิลปินหนุ่มหน้าใหม่มาแรงในวงการเพลง แต่จดหมายนั้นหาได้ถึงมือแกไม่ เพราะถูกขายให้นักสะสมคนหนึ่ง จนเมื่อกรับแมนไปพบจึงได้ซื้อมา จดหมายฉบับนี้ทำให้คอลลินส์พินิจพิเคราะห์ชีวิตตัวเองอย่างจริงจัง แล้วตัดสินใจยกเลิกทัวร์คอนเสิร์ต เดินทางไปนิวเจอร์ซีย์เพื่อพบลูกชายที่แกไม่เคยพบ แก้ไขความผิดพลาดในอดีตด้วยการดูแลช่วยเหลือครอบครัวลูกชาย และเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการพยายามแต่งเพลงหลังจากไม่ได้แต่งมากว่ายี่สิบปี ตลอดจนสานสัมพันธ์กับสาวใหญ่วัยงาม แมรี่ (แสดงโดย แอนเน็ตต์ เบนิง) ผู้จัดการโรงแรมที่แกไปพักอยู่
ที่มารูป: https://www.movie2free.com
พล็อตหนังเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริงของนักร้อง-นักแต่งเพลงชาวอังกฤษ สตีฟ ทิลสตัน ซึ่งเมื่อปี พ.ศ.2514 อัลบั้มแรกของเขาโด่งดังมาก นิตยสาร Zigzag จึงมาสัมภาษณ์ แล้วจอห์น เลนนอน ศิลปินในดวงใจก็เขียนจดหมายถึงเขา แต่จดหมายดันถูกเอาไปขาย แล้วเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ จนในปี พ.ศ.2548 เขาจึงได้เห็นจดหมายฉบับนี้เป็นครั้งแรก เมื่อนักสะสมชาวอเมริกันติดต่อมาเพื่อพิสูจน์ว่าจดหมายฉบับนี้เป็นของแท้หรือเปล่า (โหดสาดดด) ทิลสตันเฝ้าครุ่นคิดว่า ถ้าเขาได้รับจดหมายตั้งแต่เมื่อ 34 ปีที่แล้วตามที่ควรจะได้รับ ชีวิตเขาจะเปลี่ยนแปลงไปยังไง ที่สำคัญ จอห์น เลนนอน ให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วย ซึ่งถ้าเขาได้รับจดหมายตั้งแต่ตอนนั้น เขาจะต้องโทร.ไปแน่ๆ แต่มาได้เบอร์ตอนนี้มันสายเกินไป
ดิฉันอ่านเรื่องของทิลสตันแล้วก็เสียดายแทน การที่ศิลปินในดวงใจของเราเขียนจดหมายมาแล้วอนุญาตให้เราโทร.หาเนี่ย มันอาจจะเปลี่ยนชีวิตเราได้ทีเดียว และการที่เราได้มารู้ทีหลังเมื่อเขาตายไปแล้วเป็นชาติ ก็เป็นเรื่องที่น่าเอาหัวโขกพื้นปูนยิ่งนัก (หัวคนเอาจดหมายไปขาย ไม่ใช่หัวเรา) แต่ดิฉันก็คิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีช่วงเวลาของมัน การได้จดหมายช้าอาจจะทำให้ทิลสตันเสียโอกาสบางอย่าง แต่มันก็นำโอกาสอีกอย่างมาให้เขา คือทำให้เขามีประสบการณ์ชีวิตที่เหลือเชื่อ จนเป็นแรงบันดาลใจที่ก่อให้เกิดหนังเรื่องนี้ขึ้นมา เช่นเดียวกับแดนนี่ คอลลินส์ แม้การได้รับจดหมายช้าอาจจะทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ แต่ก็ทำให้เขามองเห็นโอกาสที่จะทำชีวิตให้ดีขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ทุกคนจะมองเห็นได้ หนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า ไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเอง จะทำได้หรือทำไม่ได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ก็ตาม แค่ลงมือทำอะไรบางอย่างก็สร้างความเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ขอเพียงตั้งใจจริงและไม่ยอมแพ้ ชีวิตเราก็ก้าวไปข้างหน้าได้เสมอไม่ว่าจะอยู่ในวัยใด
จะว่าไป บทหนังเรื่องนี้ก็งั้นๆ แต่สิ่งที่ช่วยยกระดับหนังขึ้นมาก็คือการแสดง มิเสียแรงที่หนังรวมนักแสดงยอดฝีมือไว้อย่างคับคั่ง นอกจากสามท่านที่กล่าวไปแล้ว ก็ยังมี บ็อบบี้ คานนาเวล ผู้รับบทลูกชายของแดนนี่ คอลลินส์ เจนนิเฟอร์ การ์เนอร์ ผู้รับบทลูกสะใภ้ และเด็กหญิงจิเซลล์ ไอเซนเบิร์ก ผู้รับบทหลานสาวตัวน้อยซึ่งเป็นโรคไฮเปอร์ (สมาธิสั้น) ทุกคนทำให้หนังเรื่องนี้เป็นส่วนผสมที่ลงตัวของดราม่าและอารมณ์ขัน โดยเฉพาะคุณปู่ คริสโตเฟอร์ พลัมเมอร์ ในวัย 85 ซึ่งยังดูแข็งแร้งแข็งแรง ใครยังติดภาพปู่ตอนหนุ่มๆ สมัยเป็นผู้การฟอน ทรัปป์ ในหนัง The Sound of Music ลืมไปได้เลย เรื่องนี้ปู่เป็นชายชราปากจัดที่มีมุขแพรวพราวและคำพูดตรงไปตรงมาแบบพูดขนาดนี้เอาขวานจามหัวกุเลยเถอะ ดูปู่เล่นแล้วทั้งฮาและทึ่ง ไม่ว่ามุขอะไรก็เข้าปากไปหมด อีกคนคือ คุณน้าแอนเน็ตต์ เบนิง ในวัย 57 แต่ยังดูซ้วยสวยโดยไม่ต้องพึ่งโบท็อกซ์ คุณน้าเล่นเป็นผู้หญิงทำงานธรรมดาๆ หน้าตาแทบไม่แต่ง แต่มีเสน่ห์สุดๆ ด้วยความเชี่ยวชาญในงาน อารมณ์ขัน และความจริงใจ ดูน้า ดูปู่ ดูลุง แล้วทำให้ยิ้มได้ตลอด แค่นี้ก็รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นจม
สรุป: จ่าย 100 ได้กลับมา 110
