โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
2 พฤษภาคม 2015
ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 032; ดู The Age of Adaline ที่ลิโด 3 กว่าจะฝ่ารถติดช่วงเย็นวันแรงงานไปถึงสยามได้ ที่นั่งดีๆ ในราคา 100 บาทก็ถูกจับจองหมดแล้ว จึงต้องกัดฟันซื้อตั๋ว 120 เพื่อสวัสดิภาพของกระดูกคอดิฉันเอง แต่เอาเถอะ ยังไงก็ถูกกว่าดูตามห้าง
ที่มารูป: http://cdn.collider.com
เบลค ไลฟ์ลีย์ รับบท แอดาไลน์ หญิงสาวที่ประสบอุบัติเหตุทำให้ยีนควบคุมการเสื่อมสภาพของร่างกายหยุดทำงาน ร่างนางก็เลยสตัฟฟ์ไว้แบบเดิม ไม่แก่ชราไปตามวัย ความซวยจึงบังเกิด เพราะพอหนังหน้าเริ่มสวนทางกับอายุ นางก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยข้อหาปลอมแปลง identity นางจึงต้องหนีไปเรื่อยๆ ต้องเปลี่ยนชื่อแซ่และย้ายไปเมืองอื่นทุกสิบปี ไม่สามารถมีความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกับใครได้ แถมยังต้องเห็นลูกสาวตัวเองแก่เกินหน้าแม่ไปเรื่อยๆ และจะต้องตายก่อนแม่แน่นอน การคงความงามเป็นสาวสองพันปีจึงกลายเป็นความทุกข์อย่างใหญ่หลวงของแอดาไลน์
การแสดงของเบลคไม่ธรรมดานะจ๊ะ นางมีความแก่ มีความคูล มีความเป็นผู้ใหญ่ที่รอบรู้ (เพราะอยู่มา 107 ปี เห็นมาแทบจะทุกอย่างแล้ว) และที่สำคัญ นางมีความเศร้าอยู่ลึกๆ คือถ้านักแสดงไม่เจ๋งพอ ก็จะเล่นแบบเศร้านำ หม่นหมองครอบงำมาเลย แต่เบลคแสดงแบบภายนอกสดใส กล้ำกลืนความทุกข์ไว้ภายใน จึงสามารถถ่ายทอดความเป็นแอดาไลน์ได้อย่างน่าเชื่อถือ
จริงๆ โดยภาพรวมก็เป็นหนังที่ใช้ได้ เพียงแต่กลวิธีการเล่าเรื่องมันลักลั่นไปหน่อย กล่าวคือ ใช้เสียงบรรยายของผู้เล่าที่รู้แจ้งทุกอย่าง (omniscient narrator) โดยเล่าแบบเทพนิยาย แต่พยายามมากที่จะอธิบายอาการผิดปกติของแอดาไลน์ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ ซึ่งเน้นมากๆ เลยอีหลักวิทย์เนี่ย แต่ทั้งๆ ที่เน้นขนาดนี้ น้ำเสียงและท่าทีในการเล่ากลับบ่งบอกชัดว่าหลักวิทย์ที่เอามาอธิบายนั้นเป็นหลักวิทย์ปลอม ทั้งหมดนี้ทำให้คนดูสับสนพอควรว่าจะเข้าถึงหนังโดยใช้ตรรกะไหน ระหว่างตรรกะแบบเรียลลิสม์กับตรรกะแบบแฟนตาซี พอสับสนก็เลยรู้สึกว่าความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์และความเข้มข้นของอารมณ์ความรู้สึกมันลดลงไป นับว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย เพราะถ้าเลือกกลวิธีการเล่าได้เหมาะๆ หนังจะสามารถ “สื่อสาร” ได้ดีกว่านี้มาก
สรุป: จ่าย 120 ได้กลับมา 100
