โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
24 กรกฎาคม 2014
ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 004; ในชีวิตมีหลายครั้งที่ดูหนังแล้วตกอยู่ในภวังค์ ไม่สามารถเลิกคิดถึงหนังเรื่องนั้นได้ เพราะหนังมีอะไรบางอย่างทำให้เราต้องคิดต่ออีกเยอะแยะหลังจากดูจบ วิธีแก้มีทางเดียว จั๊งซี่มันต้องถอน ถอนด้วยการไปดูเรื่องนั้นซ้ำอีก แล้วก็จะสบายอกสบายใจออกจากภวังค์ได้
ที่ผ่านมามีหลายเรื่องที่ต้องไปดูซ้ำ เช่น Nobody Knows/ Lust, Caution/ รักแห่งสยาม/ บอดี้ ศพ #19/ Cloud Atlas ฯลฯ จนกระทั่งมาถึงเรื่องล่าสุด The Fault in Our Stars
ครั้งแรกได้ดูรอบสื่อด้วยความเมตตากรุณาของคุณพี่นักวิจารณ์ท่านหนึ่งซึ่งทำงานประจำอยู่ที่เดียวกัน ดูจบตกภวังค์ไปตามระเบียบ แต่จะไปดูซ้ำที่ไหนก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นหนังมันยังไม่เข้า (เวร!) เลยต้องรอจนนิตยสาร Starpics จัดฉายเมื่อวันอังคารที่ผ่านมา คุณพี่ท่านเดิมก็ช่างประเสริฐ พาน้องไปดูอีก ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ได้ดูสองรอบโดยไม่เสียเบี้ยหอยใดๆ กราบ
ที่มารูป: http://static.tumblr.com
อันที่จริงชีวิตคนเราทุกคน ไม่ว่าจะสั้นจะยาวแค่ไหนก็ถือว่ามีเวลาจำกัดด้วยกันทั้งนั้น แถมในช่วงเวลาจำกัดนั่นยังเต็มไปด้วยความทุกข์ ความเจ็บปวด แต่เราก็ทำให้ชีวิตสมบูรณ์ได้ ด้วยการยอมรับว่าความเจ็บปวดเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ เราต้องอยู่กับมัน แต่ต้องไม่ปล่อยให้มันทำลายเรา
เลิกสนใจความทุกข์อันเกิดจากปัจจัยที่เราควบคุมไม่ได้ใส่ใจกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่รอบตัว แล้วชีวิตก็จะอยู่ในมือเรา เราเลือกทำให้มันเป็นชีวิตที่ดีที่สุดได้ แม้จะมีข้อจำกัดมากเพียงใด
หนังเต็มไปด้วยรายละเอียดเชิงสัญลักษณ์ที่กิ๊บเก๋และเปี่ยมความหมาย เช่น การที่พระเอกคาบบุหรี่เกือบตลอดเวลาโดยไม่จุด จำนวนอนันต์ (Infinity) ระหว่างเลข 0 กับเลข 1 ในคำไว้อาลัยที่นางเอกเขียนให้พระเอก ตอนจบห้วนๆ ของนวนิยายเรื่อง An Imperial Affliction (ความทุกข์อันยิ่งใหญ่) ซึ่งพระเอกกับนางเอกชื่นชอบ และการที่ทั้งสองปรารถนาอย่างยิ่งที่จะรู้คำตอบของมัน ทั้งหลายทั้งปวงนี้ทำให้เราเข้าใจตัวละครและเรื่องราวลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ดูจบรู้สึกอิ่ม เต็มตื้น จนคิดว่าสองชั่วโมงที่ผ่านไปก็เป็น “อนันต์น้อยๆ” ช่วงหนึ่งในชีวิตอันจำกัดของข้าพเจ้านี้
สรุป: จ่าย 0 ได้กลับมา 150 รวมกับรอบแรก 150 เป็น 300
