โดย Trt Thongnuan
แปลเมื่อวันที่ 3 พฤศจิกายน 2016
“7 Years”
(เจ็ดขวบ)
— Lukas Graham —
ที่มารูป: https://i.vimeocdn.com
Once I was seven years old, my mama told me,
“Go make yourself some friends or you’ll be lonely.”
Once I was seven years old
เมื่อผมอายุได้เจ็ดขวบ แม่ผมบอกว่า
“ให้ลูกรีบหาเพื่อนไว้ไม่งั้นลูกจะเหงา”
เมื่อผมอายุได้เจ็ดขวบ
It was a big big world, but we thought we were bigger
Pushing each other to the limits, we were learning quicker
By eleven smoking herb and drinking burning liquor
Never rich so we were out to make that steady figure
โลกช่างสุดแสนกว้างใหญ่ แต่เรากลับคิดว่าแน่กว่า
จึงไขว่และคว้าจนสุดพลัง เราต่างเรียนรู้ได้เร็วกว่า
อายุสิบเอ็ดเริ่มจะเสพยาและตั้งวงดื่มแต่สุรา
ไม่มีเงินจึงออกเผชิญและสร้างฐานะให้มีค่า
Once I was eleven years old, my daddy told me,
“Go get yourself a wife or you’ll be lonely.”
Once I was eleven years old
เมื่อผมอายุสิบเอ็ดขวบ พ่อผมบอกว่า
“ให้ลูกรีบหาเมียไว้ไม่งั้นลูกจะเหงา”
เมื่อผมอายุสิบเอ็ดขวบ
I always had that dream, like my daddy before me
So I started writing songs, I started writing stories
Something about that glory just always seemed to bore me
‘Cause only those I really love will ever really know me
ความฝันของผมยิ่งใหญ่ เป็นอย่างที่พ่อผมฝันใฝ่
ผมจึงได้เริ่มแต่งบทเพลง และเล่าเรื่องราวที่ภูมิใจ
สิ่งที่ผมดีกว่าใครใคร ผมกลับรู้สึกไม่เท่าไร
เพราะคนที่ผมรักหมดใจนั้นคือคนที่ผมคิดว่าใช่
Once I was twenty years old, my story got told
Before the morning sun, when life was lonely
Once I was twenty years old
เมื่อผมอายุได้ยี่สิบ เรื่องราวผมถูกเล่า
ก่อนอาทิตย์จะส่องประกาย เมื่อผมเศร้าเดียวดาย
เมื่อผมอายุได้ยี่สิบ
I only see my goals, I don’t believe in failure
‘Cause I know the smallest voices, they can make it major
I got my boys with me, at least those in favor
And if we don’t meet before I leave, I hope I’ll see you later
ผมเห็นแต่แค่เส้นชัย ไม่เคยเชื่อในความแพ้พ่าย
เพราะมั่นใจว่าเสียงเล็กเล็กจะสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่
มีเพื่อนคู่คิดรู้ใจ คนที่ผมพึ่งพาได้
และถ้าเราไม่มีโอกาสได้เจอ หวังว่าคงได้พบกันใหม่
Once I was twenty years old, my story got told
I was writing about everything I saw before me
Once I was twenty years old
เมื่อผมอายุได้ยี่สิบ เรื่องราวผมถูกเล่า
ผมเอาแต่เฝ้าถ่ายทอดเรื่องราวที่ผมได้เจอมา
เมื่อผมอายุได้ยี่สิบ
Soon we’ll be thirty years old, our songs have been sold
We’ve traveled around the world and we’re still roaming
Soon we’ll be thirty years old
ไม่นานเราคงจะสามสิบ เพลงเป็นที่รู้จัก
ไม่หยุดพักแม้เราจะไปแล้วทั่วโลก
ไม่นานเราคงจะสามสิบ
I’m still learning about life
My woman brought children for me
So I can sing them all my songs
And I can tell them stories
Most of my boys are with me
Some are still out seeking glory
And some I had to leave behind
My brother, I’m still sorry
ชีวิตต้องเรียนรู้มากมาย
มีคู่ชีวิตมีลูกเป็นแก้วตาดวงใจ
ผมเลยได้ร้องเพลงให้ลูกฟัง
และเล่าเรื่องราวประทับใจ
ผมยังมีเพื่อนที่อยู่ใกล้
บางคนยังคงก้าวเดินต่อไป
แต่บางคนผมต้องยอมจากไกล
ผมอยากขอโทษจากหัวใจ
Soon I’ll be sixty years old, my daddy got sixty-one
Remember life, and then your life becomes a better one
I made a man so happy when I wrote a letter once
I hope my children come and visit once or twice a month
แล้วผมอายุใกล้หกสิบ เหมือนตอนพ่อหกสิบเอ็ด
จดจำชีวิต และทำให้คิดชีวิตกลับดียิ่งกว่า
ผมทำให้พ่อมีความสุขล้นเมื่อเขียนจดหมายไปเป็นหน้า
ผมหวังว่าลูกของผมจะกลับทุกเดือนให้ผมได้เห็นหน้า
Soon I’ll be sixty years old, will I think the world is cold
Or will I have a lot of children who can warm me?
Soon I’ll be sixty years old
แล้วผมอายุใกล้หกสิบ โลกใบนี้จะสุดเหน็บหนาว
หรือผมจะมีลูกหลานมากมายคอยให้อุ่นหัวใจ
แล้วผมอายุใกล้หกสิบ
Soon I’ll be sixty years old, will I think the world is cold
Or will I have a lot of children who can warm me?
Soon I’ll be sixty years old
แล้วผมอายุใกล้หกสิบ โลกใบนี้จะสุดเหน็บหนาว
หรือผมจะมีลูกหลานมากมายคอยให้อุ่นหัวใจ
แล้วผมอายุใกล้หกสิบ
Once I was seven years old, my mama told me,
“Go make yourself some friends or you’ll be lonely.”
Once I was seven years old
เมื่อผมอายุได้เจ็ดขวบ แม่ผมบอกว่า
“ให้ลูกรีบหาเพื่อนไว้ไม่งั้นลูกจะเหงา”
เมื่อผมอายุได้เจ็ดขวบ
Once I was seven years old
เมื่อผมอายุได้เจ็ดขวบ
