โดย Average Joe
17 พฤศจิกายน 2012
เมื่อเชื้อโรคสายพันธุ์ใหม่คร่าชีวิตประชาชนร่วมสิบคนจากหลายประเทศในเวลาเพียงไม่กี่วัน และอัตราการเสียชีวิตก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้สาเหตุและลักษณะของการแพร่ระบาด ศูนย์ควบคุมโรคจึงต้องร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญมากมายในการสืบหาต้นตอและวิธีรักษาควบคุมเชื้อโรคชนิดนี้ ก่อนที่จะมีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหลายหมื่นหลายแสนคน ทั้งจากเชื้อโรคโดยตรงและจากผลพวงของการแพร่ระบาด…
ที่มารูป: http://cdn.collider.com
เมื่อดูจากพล็อตเรื่องของ Contagion (2011) แล้ว เราคงนึกถึง Outbreak (1995) หนัง Action-Thriller เกี่ยวกับไวรัสร้ายแรงจากอัฟริกาที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาระบาดในอเมริกา ยังจำได้ว่าตอนที่ดูเรื่องนี้ในโรงก็เกิดอาการผวากลัวเชื้อโรคไปพักใหญ่เลยทีเดียว แถม Contagion ยังมาพร้อมกับทีมนักแสดงยอดฝีมือระดับรางวัลมากมาย เช่น Kate Winslet, Matt Damon, Marion Cotillard, Jude Law, Gwyneth Paltrow แถมกำกับโดย Steven Soderbergh (Traffic, Ocean’s Eleven, Erin Brockovich, Out of Sight) ทำให้หนังยิ่งน่าดูขึ้นไปอีก
และเมื่อดู Contagion จบ ก็ได้รับความหวาดผวากลัวเชื้อโรคไปตามคาด (โดยเฉพาะเมื่อจบฉากสุดท้าย ถึงกับทำเอาขนลุกซู่ ขนาดที่ว่าอยากจะลุกไปล้างมือสักหลายๆ รอบ แล้วค่อยอาบน้ำด้วย Dettol กันทีเดียว) แต่สิ่งที่หนังใส่เข้ามาอีกเรื่อง คือความโกลาหลของผู้คนเมื่อตกอยู่ในภาวะหวาดกลัว จากเรื่องที่ไม่ได้คอขาดบาดตายอะไรที่ในภาวะปกติเราคงยอมๆ กันได้ แต่เมื่อสังคมอยู่ในภาวะวิกฤต ประชาชนไร้ที่พึ่ง ความไม่ไว้วางใจ กลัวเจ็บ กลัวตาย กลัวสูญเสียฯลฯ ทำให้คนเรามักแสดงด้านมืดในตัวออกมาได้อย่างง่ายดาย บางคนอาจกระจายข่าวลือให้ฝูงชนแตกตื่นยิ่งขึ้นเพื่อฉวยโอกาสแสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวเอง บางคนอาจจะก่อเหตุทะเลาะวิวาทแย่งชิงสินค้าหรือยารักษาโรค และลุกลามไปถึงการฆ่ากันเองอย่างเลือดเย็น เพราะ ณ จุดนั้น สัญชาตญาณการเอาตัวรอดย่อมอยู่เหนือศีลธรรม จริยธรรม หรือน้ำใจอันดีงามทั้งปวง กลายเป็นว่า สิ่งที่น่ากลัวและแพร่กระจายเร็วกว่าโรคระบาด ก็คือความกลัวของคนเรานั่นเอง ดังเช่นข้อความที่เป็นคำโปรย (tagline) บนโปสเตอร์หนัง (อีกแบบ ไม่ใช่อันนี้) ว่า Nothing spreads like fear
หนังนำเสนอภาพตัวละครติดเชื้อและตายอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการเค้นอารมณ์ หรือสร้างดรามาใดๆ จนบางช่วงเกือบรู้สึกเหมือนกำลังดูสารคดีอยู่ ซึ่งตรงนี้อาจทำให้คนดูบางคนเบื่อ (เพราะหนังเรียบเกิน) แต่ด้วยการตัดต่อสลับฉากและเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ก็ทำให้หนังยังมีความน่าติดตาม (บ้าง) ได้ตลอดเรื่อง ผลงานกำกับของ Soderbergh ชิ้นนี้ แม้จะไม่โด่งดังหรือทำเงินมาก แต่ก็ยังแสดงให้เห็นฝีมือกำกับและมุมมองในการเล่าเรื่องของเขาได้ดี
สิ่งที่อึ้งก็คือ ผู้กำกับเล่นเอาดาราดังมาตายแหงแก๋ตั้งแต่สิบนาทีแรกของเรื่องแบบไม่เสียดายของ และอีกห้านาทีต่อมา ก็ดำเนินการชันสูตรศพ เปิดกะโหลกกันเห็นๆ เอิ่ม ภาพนั้นคงติดตาไปอีกนาน >_<
8/10 ครับ บรึ๋ยยยย
ปล. ภาวะความวุ่นวายโกลาหลระดับโลกที่ก่อตัวจากความหวาดกลัวเล็กๆ น้อยๆ มีให้เห็นบ่อยๆ ในหนังประเภทมนุษย์ต่างดาวบุกโลก อุกกาบาตชนโลก หรือซอมบี้ไล่กัดคน หากสนใจศึกษาเนื้อแท้ของมนุษย์ท่ามกลางความโกลาหลดังกล่าว ขอแนะนำ The Walking Dead (TV series, 2010-), Dawn of the Dead (2004), Cloverfield (2008) หรือไม่ก็ The Mist (2007) กับคุณป้ามหาภัย เหอๆๆ
