โดย Average Joe
5 ธันวาคม 2013
ไม่รู้ว่าเพราะหยิบมาอ่านตอนช่วงที่มีเหตุการณ์คับขันทางการเมือง เพราะสมาธิในการอ่านลดลง หรือเพราะพี่แดนฝีมือตกกันแน่ ทำให้การอ่าน The Lost Symbol กินเวลาไปเกือบสองสัปดาห์ทีเดียวกว่าจะจบ (สิบวันแรกอ่านไปได้ครึ่งเล่มเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งเล่มหลังมาเร่งสปีดอ่านภายในสองวันสุดท้าย) หนังสือในซีรีส์ Robert Langdon เล่มที่สามนี้ ยังคงดำเนินรอยตามความสำเร็จของ Angels & Demons และ The Da Vinci Code โดยมีองค์ประกอบคล้ายคลึงกันประหนึ่งเป็นสูตรสำเร็จ แลงดอนถูกเรียกตัวไปปฏิบัติภารกิจกะทันหัน แต่บังเอิญมีคนบาดเจ็บและล้มตาย โดยฝีมือวายร้ายลึกลับที่หมกมุ่นกับลัทธิที่ลึกลับพอกัน แลงดอนและสาวสวย (ที่บังเอิญเก่งเสียด้วย) ช่วยกันไขปริศนา ฝ่าด่านสัญลักษณ์โบราณมากมาย พร้อมด้วยการช่วยเหลือ (หรือขัดขวาง) จากองค์กรของรัฐ และเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง (แต่กรูอ่านร่วมครึ่งเดือน +_+)
ที่มารูป: http://horoscopicastrologyblog.com
ใน The Lost Symbol นี้ พี่แดนยังคงขนเอาข้อมูลในประวัติศาสตร์ต่างๆ มายำรวมกับจินตนาการอันสุดล้ำลึกได้อย่างเนียนๆ ซึ่งถ้าหากคนอ่านสนใจหรือมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเรื่องที่พี่แกเอามายำใหญ่อยู่บ้าง ก็จะอ่านได้อย่างถึงอรรถรสมากขึ้น และพร้อมจะหือหาอู้อ้าห์โอ้วว้าวไปกับเรื่องโม้ของพี่แกได้ ครั้งนี้เฮียแลงดอนพระเอกของเราไม่ได้ไปตะลุยยุโรปเหมือนสองเล่มก่อนหน้า แต่วนอยู่ในอเมริกาบ้านเกิดนี่เอง และข้าพเจ้าผู้อ่านก็มีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์ชาติอเมริกาน้อยนิด (หรือเรียกว่า ไม่รู้เลย จะถูกกว่า) ส่วนใดที่เป็นเรื่องศิลปะและสถาปัตยกรรมที่ไม่คุ้นเคย ก็ยังพอหาดูรูปในกูเกิลได้ แต่ข้อมูลเรื่องวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีที่ทะลักล้นอยู่ทุกอณูหน้ากระดาษนี่ก็ เอิ่มชวนให้อ่านไปงงไป นี่ยังไม่นับรวมศัพท์แสงหรูอลังฯ ที่พี่แกขนมาเทใส่ในหนังสือ (เปิดดิกฯ หาศัพท์ไปสองคำก็เริ่มท้อ ที่เหลือเดาเอาแล้วกัน ไม่รู้ก็ช่างแม่ม ฮ่าๆๆ) เรียกได้ว่า เป็นหนังสือที่พี่แดนปล่อยของเต็มที่มากเล่มหนึ่ง
ใครที่เป็นแฟนหนังสือของแดน บราวน์ คงจะคุ้นเคยกับการตัดสลับฉากที่รวดเร็วเหมือนกับดูหนังอยู่ก็ไม่ปาน ทั้งฉากในหลายสถานที่หรือฉากที่ต่างเวลากัน แต่น่าประหลาดใจมากคือ แม้จะมีการสลับฉากไปมาอยู่บ่อยๆ แต่กลับรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องของ The Lost Symbol ดูเอื่อยๆ เรื่อยๆ ชอบกล กว่าจะรู้สึกตื่นเต้นก็ปาเข้าไปสองร้อยกว่าหน้าแล้ว ตัวละครก็โดนหลอกง่ายจนน่ารำคาญ ที่น่าผิดหวังเล็กน้อยคือ เฮียแลงดอนดูซื่อๆ เอ๋อๆ มึนๆ ยังไงไม่รู้ และไม่ค่อยได้แสดงฝีมือถอดรหัสแบบเต็มที่ พอถึงตอนเฉลยปริศนาก็เลยไม่รู้สึก “โอ้วว้าว” สักเท่าไหร่ มีการหักมุมบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับเดาไม่ได้จนตกเก้าอี้ ก่อนจบเรื่องอีกหกสิบกว่าหน้าก็ยังแอบอืดนิดๆ (นึกถึง Digital Fortress ที่ให้ความรู้สึกเหมือนกันว่า “ยังไม่จบอีกเหรอเนี่ย”)
ที่มารูป: http://whiskyandwry.com
อย่างไรก็ดี สารหลักของหนังสือ เรื่อง Apotheosis (man becoming god) ก็ยังน่าสนใจ แสดงให้เห็นความเชื่อมั่นในศักยภาพที่แท้ของมนุษย์ว่า หากมีความตั้งใจแน่วแน่ สมาธิที่แข็งแกร่ง และการฝึกตนที่ยาวนานมั่นคง เราเองก็จะมีปัญญาความรู้ ความสามารถ ความเชี่ยวชาญในการจัดการสิ่งต่างๆ ในโลก ซึ่งเทียบเท่ากับการแสดงปาฏิหาริย์ของเทพเจ้าได้เช่นกัน
สรุปแล้วก็สนุกดีตามสไตล์ผู้เขียน แต่ไม่เท่าสองเล่มแรกในซีรีส์เดียวกัน
7/10 ครับ
