โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
28 ตุลาคม 2559
ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 077; ดู About Ray หนังเรื่องที่ 2 ในโครงการ The Little Big Films Project ครั้งที่ 11 แต่เป็นหนังเรื่องแรกที่ดิฉันได้ดูหลังจากวันสวรรคต ที่เลือกดูหนังในโครงการนี้ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเข้มแข็งของจิตใจคน ตาม theme ที่ตั้งไว้คือ “heart” การได้เห็นตัวละครพยายามพาชีวิตแย่ๆ ของตนเดินหน้าต่อไปโดยไม่ย่อท้อ น่าจะทำให้เราตระหนักได้ว่าชีวิตเราก็ไม่เหียกจนเกินไป
ที่มารูป: http://www.impawards.com
หนังเรื่องนี้มีอีกชื่อหนึ่งว่า Three Generations เข้าใจว่าใช้ชื่อนี้ก่อน แล้วลักษณะจะไม่ค่อยขาย เลยเปลี่ยนเป็น About Ray หนังเป็นเรื่องเกี่ยวกับเรย์ #ก็แหงสิ เด็กหนุ่มข้ามเพศวัย 16 (แสดงโดย แอลล์ แฟนนิง) ซึ่งอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงเดี่ยว (แสดงโดย นาโอมิ วัตส์) ในบ้านของยายผู้เป็นเลสเบียน (แสดงโดย ซูซาน ซาแรนดอน) เรย์กำลังอยู่ระหว่างการรับฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนเพื่อเปลี่ยนร่างกายให้เป็นชาย แต่ขั้นต่อไปคือการผ่าตัดแปลงเพศนั้น ต้องให้พ่อแม่เซ็นยินยอมก่อน เนื่องจากเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ ปัญหาคือ ทั้งยาย แม่ และพ่อซึ่งแต่งงานมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ต่างก็ทำใจลำบากกับเรื่องนี้ เรย์จึงต้องสู้สุดกำลังที่จะให้ทุกคนในครอบครัวยอมรับการตัดสินใจของเขา และเซ็นยินยอมให้เขาได้เป็นผู้ชายทั้งร่างกายและจิตใจ อย่างที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นมาตลอดชีวิต
ในฐานะที่ดิฉันถูกเลี้ยงดูมาในบ้านที่มีคนสามรุ่นใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน พูดได้เลยว่าวุ่นวายขายปลาช่อนพอตัวเลยแหละ แต่บ้านเรย์วุ่นกว่าหลายเท่า เพราะคนสามรุ่นนิยามคำว่า “ปกติ” แตกต่างกันหมดเลย แม่เห็นว่า “ปกติ” คือเกิดมาเป็นเพศอะไรก็ต้องเป็นเพศนั้น ยายเห็นว่า “ปกติ” คือเกิดมาเป็นเพศอะไรก็ควรเป็นเพศนั้น แต่จะรักจะชอบเพศเดียวกันก็ได้ ส่วนเรย์เห็นว่า “ปกติ” คือได้เป็นเพศที่ตัวเองต้องการโดยสมบูรณ์ ไม่ว่ามันจะตรงกับเพศที่เกิดมาหรือไม่ก็ตาม ดังนั้น ในเมื่อเรย์รู้ตัวอยู่ตลอดว่าเขาเป็นผู้ชาย ร่างกายแบบผู้หญิงจึงเป็นสิ่ง “ผิดปกติ” สำหรับเขา เหตุผลที่ต้องการผ่าตัดแปลงเพศ ก็เพราะเขาปรารถนาจะเป็น “คนปกติ” ที่ใช้ชีวิตได้อย่างที่ตัวเองเป็นจริงๆ ดิฉันชื่นชอบความแยบคายของหนังในจุดนี้ มันทำให้ได้คิดว่าเราไม่ควรตัดสินอะไรโดยใช้ตัวเองเป็นบรรทัดฐาน และไม่ควรคิดแทน กลัวแทน กังวลแทนใครทั้งสิ้น เพราะจริงๆ แล้วมันก็คือความคิด ความกลัว ความกังวล ที่อยู่บนบรรทัดฐานของตัวเรานั่นเอง สิ่งนี้ใกล้เคียงกับ ‘ความห่วงใย’ มาก ต้องหาเส้นแบ่งให้ดี
อีกอย่างที่ชอบ คือการที่หนังค่อยๆ เปิดเผยอารมณ์ความรู้สึกอันซับซ้อนของแม่ และสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องเลิกกับพ่อ ซึ่งส่งผลให้การเซ็นอนุมัติการผ่าตัดของเรย์ กลายเป็นเรื่องยุ่งยากวุ่นวายชวนปวดกบาลมากขึ้นไปอีก นาโอมิ วัตส์ก็ดี๊ดี แสดงได้สับสนซับซ้อนขั้นเทพ ส่วนน้องแอลล์ แฟนนิง มีฉากนึงดิฉันถึงกับอ้าปากหวอ โอ้วววว แสดงได้ขนาดนี้เลย เห็นน้องมาตั้งแต่เข้าวงการพร้อมๆ กับพี่สาว คือดาโกตา แฟนนิง สองคนพี่น้องหน้าตาคล้ายกันมาก แอลล์ก็เลยได้แสดงเป็นดาโกตาตอนเล็กๆ ในเรื่อง I am Sam (ปี 2001) หนังที่ส่งให้ดาโกตาขึ้นแท่นนักแสดงเด็กยอดฝีมือของวงการทันที แต่พอโตขึ้นมา รู้สึกว่าแอลล์จะล้ำหน้าพี่สาวไปแล้ว เพราะแต่ละบทบาทที่เธอแสดงมีความโดดเด้งทะลุจอมาก และแม้จะต้องประชันบทบาทกับนักแสดงที่เก่งสุดๆ ก็ไม่โดนกลบรัศมีแต่อย่างใด อย่างในเรื่อง We Bought a Zoo (ปี 2011) เธอแสดงเป็นหลานสาวของสการ์เล็ตต์ โจแฮนส์สัน ต่อมาในเรื่อง Maleficent (ปี 2014) แสดงเป็นเจ้าหญิงออโรร่า ลูกทูนหัวสุดเลิฟของแองเจลิน่า โจลี แล้วเรื่อง Trumbo (ปี 2015) ก็แสดงเป็นลูกสาวคนโตของไบรอัน แครนสตัน งี้ พอมาถึง About Ray เธอก็ได้ประกบนักแสดงตัวแม่ตัวยายของวงการอีก แถมยังเป็นการพลิกบทบาทครั้งสำคัญด้วย ซึ่งเธอก็ทำได้ในระดับที่เรียกว่ายอดเยี่ยม เสียดายแต่หนังเรื่องนี้เป็นหนังที่ไม่สนุกเท่าที่ควร เพราะวิธีการเล่าเรื่องบางอย่างมาฉุดเรื่องให้เนือยๆ ไปนิด แต่ถ้าคิดซะว่ามาดูการแสดง ชีวิตเหียกๆ ของเราก็จะดีขึ้นทันตาเห็น
สรุป: จ่าย 140 ได้กลับมา 140
หมายเหตุ: หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ดิฉันได้ดูในโรงหนัง House Rama RCA หลังจากปิดปรับปรุงซ่อมแซมครั้งใหญ่ และขึ้นค่าตั๋วเป็น 140 บาท จากที่เมื่อก่อนราคา 100 บาท คนดูก็ยังหร็อมแหร็มตามเคย ดิฉันก็ได้แต่เอาใจช่วยให้โรงหนังนี้อยู่ต่อไปได้นานๆ แต่การจะเดินทางมาดูหนังที่นี่มันก็ลำบากสำหรับหลายๆ คนจริงๆ น่าเศร้ายิ่งนัก #จบเศร้าจนได้ #จนใจ
