โดย Average Joe
9 มิถุนายน 2013
ที่มารูป: http://www.impawards.com
โปสเตอร์หนังเรื่อง After Earth ช่างทรงพลังยิ่งนัก…
เพราะเพียงแค่ดูจากโปสเตอร์ เราจะรู้อะไรๆ หลายอย่างเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ได้มากทีเดียว…
เอาเป็นว่า…
ใครอยากเห็นว่าการแสดงของสองพ่อลูก Will กับ Jaden Smith ในเรื่องนี้เป็นอย่างไรบ้าง… ดูโปสเตอร์เลยครับ อารมณ์ทุกอย่างอยู่ในนั้น
หรือถ้าอยากรู้ว่าบทหนังฝีมือพี่มาโนชจะมีประโยคคมๆ ให้เป็นที่จดจำ (แบบ ‘I see dead people’) ไหม… ดู tagline บนโปสเตอร์เลยครับ ประโยคนี้คมที่สุดแล้ว
เอิ่ม… …
เอาจริงๆ คือหนังไม่ได้อยู่ในระดับ “ห่วย” จนอยากลุกหนี (อย่างน้อยก็ภาพสวยดี ฮ่ะๆๆ และเครื่องมือเครื่องไม้สุดล้ำสมัยก็ทำให้ร้อง “อู้ววว” ได้เป็นระยะๆ) แต่ด้วยชื่อของผู้กำกับ+เขียนบท M. Night Shyamalan และพี่วิล สมิธ ที่คราวนี้มาเป็นป๋าดันให้ลูกชาย Jaden อย่างเห็นได้ชัด รวมทั้งพล็อตเรื่องแนว Post-Apocalypse ที่ช่วงหลังนิยมสร้างกันจริง (ก่อนหน้านี้ก็มี Oblivion ของพี่ทอม – แต่ไม่ได้ดู) บวกกับตัวอย่างหนังที่ดูแล้วทำให้เกิดความคาดหวังไว้สูงพอประมาณ แต่กระนั้นก็ยังตุ๊มๆ ต่อมๆ เพราะผลงานกำกับก่อนหน้าของพี่มาโนช (The Last Airbender, 2010) คว่ำไม่เป็นท่า ทั้งเสียงวิจารณ์และยอดขาย ยิ่งดูคะแนนของ After Earth (4.6/10 ในเว็บ IMDb.com) ทำให้ต้องเตรียมใจอย่างมากก่อนเข้าโรง
ทราบมาว่า ทีแรกบทหนังเรื่องนี้จะเป็นเพียงเรื่องของสองพ่อลูกที่ประสบอุบัติเหตุรถตกถนนระหว่างขับรถไปตั้งแคมป์กัน แต่ผู้สร้าง (หนึ่งในนั้นก็พี่วิลนั่นแหละ) อุตริคิดการใหญ่ ขยายไปขยายมาเลยกลายเป็นหนังไซไฟฟอร์มยักษ์อย่างที่เห็น ซึ่งน่าเสียดายมากว่า สเกลหนังที่ใหญ่ขึ้นไม่ได้ช่วยขยายหรือส่งเสริมพล็อตให้ดูดีขึ้นสักเท่าไรเลย ในทางกลับกัน กลับทำให้หนังดูสิ้นเปลืองงบประมาณสร้างอย่างไม่จำเป็น ทั้งๆ ที่ถ้าทำออกมาให้สเกลเล็กกว่านี้ แล้วเสริมเรื่องความสัมพันธ์ของพ่อลูกให้มากขึ้น คุมธีมให้ได้ประมาณ man vs. nature และ man vs. self อย่างหนัง Into the Wild (2007) และ 127 Hours (2010) ไม่แน่ว่าเราอาจจะได้ดูหนังดราม่าดีๆ อีกเรื่องก็เป็นได้ (พี่มาโนชเองก็นำเสนอเรื่องปมความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวได้ดีอยู่นะ)
หลายคน (แม้ไม่ใช่คอหนัง) คงจำได้ว่าพี่มาโนช M. Night Shyamalan เคยทำให้เราอึ้งกิมกี่และซูฮกฝีมือเล่าเรื่องที่อัจฉริยะสุดๆ มาแล้วใน The Sixth Sense (1999), Signs (2002) และ The Village (2004) มาก่อน แม้แต่เรื่องล่าสุดที่คิดเรื่องให้ (ไม่ได้เขียนบทและกำกับเอง) อย่าง Devil (2010) ก็ยังมีอะไรให้น่าค้นหาอยู่ แต่บทของ After Earth (เขียนร่วมกับ Gary Whitta) มันช่างเบาโหวง คลุมเครือ และ “ไม่น่าเชื่อ” อย่างไม่น่าเชื่อ (แค่บอกว่าโลกในอีกพันปีข้างหน้าเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอยู่ก็ไม่อยากเชื่อล่ะ ฟ้าใสเสียขนาดนั้น ป่าก็อุดมสมบูรณ์) การเล่าเรื่องก็ดูวกวนไปมาและขาดชั้นเชิงอย่างมาก (ฉาก flashback ล้มเหลวนะ) การกระทำของตัวละครบางครั้งก็ดูไม่มีแรงจูงใจมากพอและน่าตบกะโหลกเอามากๆ (การมี)สัตว์ประหลาดในเรื่องก็เหมือนไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไร ดราม่าเรื่องนกยักษ์ก็ดูจงใจเกินไป ประเด็นเรื่องเอาชนะความกลัวก็ดูปุบปับง่ายดายไปหน่อย ฯลฯ เอาเป็นว่า ในฐานะผู้ที่(ยัง)ชื่นชอบฝีมือของพี่มาโนช ก็จะพยายามเชื่อและหวังต่อไปว่า พี่เขาคงคืนฟอร์มในเร็ววัน และระหว่างนี้ เราคงต้องไปขนหนังเก่าๆ ของพี่มาโนชมาดูซ้ำเพื่อย้อมใจไปพลางๆ
ส่วนพ่อลูกตระกูลสมิธ เคยทำให้เราน้ำตาไหลเปียกหน้ามาแล้วจากหนังดราม่า The Pursuit of Happyness (ที่แสดงเป็นพ่อลูกกันครั้งแรก) พี่วิลเองแม้จะเคยเข้าชิงออสการ์มาแล้วสองหน (จาก Ali, 2001 และ The Pursuit of Happyness, 2006) แต่ยอมรับเถอะว่าพวกเราก็ยังจำเขาได้จากเรื่อง Men In Black อยู่ดี ด้วยสถานภาพที่ยังไม่ขึ้นแท่น “นักแสดงขายฝีมือ” อย่างชัดเจนนัก นอกจากอาศัยหนังแอ็กชันหากินไปวันๆ แล้ว พี่วิลอาจจะต้องพิถีพิถันในการเลือกบทดีๆ ให้มากขึ้น เพื่อที่จะก้าวสู่ความเป็นนักแสดงขายฝีมือเต็มตัว (ดูพี่ Brad Pitt เป็นตัวอย่างก็ได้ เดี๋ยวนี้จะให้หล่อ-ไม่หล่อ ดราม่า-ตลก-แอ็กชัน-สยอง เฮียเล่นได้หมด) ส่วนเรื่องเป็นป๋าดันให้ลูกชาย ก็คงไม่มีใครว่าพี่หรอก ใครๆ เขาก็ทำกัน แต่พี่ก็ต้องดูศักยภาพลูกชายพี่ด้วยว่า เขาเจ๋งพอที่จะแบกหนังเกือบทั้งเรื่องไว้เองได้หรือยัง (ก่อนหน้านี้เจ้าหนู Jaden ก็ได้โชว์ฝีมือว่า “มีดี” อยู่บ้างจากเรื่อง The Karate Kid (2010) แต่อย่าลืมว่า คนดูส่วนใหญ่อาจจะมาดูเฉินหลงมากกว่าก็ได้) ในเรื่องนี้ Jaden Smith ดูเหมือนจบการแสดงมาจากคลาสเดียวกับ Kristen Stewart (จาก Twilight) นั่นคือ แสดงสีหน้าอารมณ์เดียวทั้งเรื่อง และส่งผลให้ตัวละครหลักดูแบนราบ ไม่ดึงดูดให้คนดูเอาใจช่วยอย่างที่ควรจะเป็น แถม special effects ยังมาดึงความสนใจของคนดูไปอีก สรุปว่า งานนี้ ป๋าวิลคงดันลูกผิดจังหวะไปหน่อย คราวหน้าแก้ตัวใหม่นะป๋า
5/10 ครับ -_-
ปล. หนังไซไฟแนว Post-Apocalypse ที่ดีที่สุดในใจตอนนี้ยังคงเป็น WALL-E (2008) และ Children of Men (2006) ครับ หากสนใจลองไปหามาดูได้ (โดยเฉพาะเรื่องหลัง มันเต้พมั่กๆ ฮูร่าชาบู~)
