Life

It is not an exaggeration to say that Bangkok is a capital of diversity. As Thailand's largest city, it is a melting pot where people of different races, religions, ideas and social statuses come to live together, forming a unique cultural group that best represents the area.

FFrom Starbung to Starbucks, it is not difficult to find a good cup of coffee in Bangkok. A hectic life in Bangkok sees an increasing number of people heavily dependent on caffeine intake. In the morning during weekdays, it is common to see office workers wait for takeaway coffee or hold a cup of it in the street --- a scene tourists to any big cities are likely to witness.

Buildings mark how developed a city is. Bangkok is a fast-growing capital that houses many skyscrapers as its landmarks such as Baiyoke II Building, Thailand's tallest building from 1997 to 2015 and MahaNakhon Building, currently the tallest. Several famous rooftop bars and restaurants are situated on the top floor of these skyscrapers providing a breathtaking view and a memorable dining experience. Also, they form the famous Bangkok skyline, a familiar spot commonly seen in postcards or photo books.

It can be said that bridges are a truthful reflection of Bangkok's people attachment to river life. Capitals all over the world pride themselves on having bridges as a landmark like The Tower Bridge in London, Charles Bridge in Prague, Pont Alexandre III in Paris or even The Harbor Bridge in Sydney. Bangkok is no exception.

Bangkok boasts a variety of art whether it is ancient or modern, Eastern or Western, religious or cultural, or concrete or abstract. You can also be exposed to a mixture of it.

ทางที่ไม่ได้เลือกเดินรอเบิร์ต ฟรอสต์ในป่าสีเหลือง ทางหนึ่งแยกออกเป็นสองแพร่งน่าเสียดายไม่อาจแบ่งเลือกสัญจรได้ทั้งคู่ข้าฯ ผู้เดินทางลำพังยืนยั้งตรึกตรองดูมองไปสู่ทางสายหนึ่งที่ทอดไกลจนมันเลือนหายไปในพุ่มไพรพฤกษ์

เพลง 月亮代表我的心 หรือ The Moon Represents My Heart เป็นเพลงหนึ่งของเติ้งลี่จวินที่เป็นขวัญใจมหาชน ไม่ว่าจะเป็นแฟนเพลงของป้าหรือไม่ก็ตาม แต่ขอบอกว่าส่วนตัวข้าพเจ้ากลับไม่ชอบเอาเสียเลย ตั้งแต่ฟังครั้งแรกจนมาถึงปัจจุบัน ก็ยังรู้สึกแปลกแปร่งกับทำนองและการใส่คำร้องภาษาจีนที่ (คิดว่า) ไม่เข้ากันเท่าไร แต่คงเพราะมันเป็นมหาชนนิยม ใครต่อใครก็เอามาเปิดมาร้อง กรอกหูกันจนชิน ฟังไปฟังมาก็เออ เพราะก็ด้ะ ฮ่าๆๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชื่อวิลเลียม เชกสเปียร์ เป็นที่รู้จักกันดีของนักอ่านทั่วไปว่า เป็นชื่อของกวีชาวอังกฤษผู้เรืองนามในสมัยเอลิซาบีธัน (ค.ศ. ๑๕๕๘ – ค.ศ. ๑๖๐๓) รวมถึงเป็นกวีเอกของโลกคนหนึ่งด้วย หลายคนอาจจะรู้จักเชกสเปียร์ดีกว่าในฐานะของผู้ประพันธ์บทละครอมตะหลายเรื่อง เช่น Romeo and Juliet, Twelfth Night, Hamlet, Macbeth, A Midsummer Night’s Dream เป็นต้น แต่นอกเหนือจากผลงานในรูปแบบบทละครแล้ว งานประพันธ์อีกรูปแบบหนึ่งที่ทำให้เชกสเปียร์เป็นขวัญใจผู้รักวรรณกรรมอังกฤษอย่างมาก ได้แก่ ซอนเน็ต (Sonnet บทกวี ๑๔ บรรทัด) โดยเฉพาะซอนเน็ตหมายเลข ๑๘

ระหว่างที่นั่งเซ็งๆ ทำงาน เปิด facebook ขึ้นมาฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ สายตาก็ผ่านไปเห็นโพสต์เพื่อนเก่าบอกกำลังรอตั๋วไปนิวซีแลนด์ อืมม นิวซีแลนด์ จะดีมั้ยนะ หันไปคุยกับน้องข้างโต๊ะสักพัก "ถ้าเป็นหนู หนูจะไป" อ่ะ โอเค งั้นก็... ป่ะ ได้เวลาเผาโบนัสทิ้งละ

เมื่อแปดปีที่แล้วลูกสาวของจูลี ดีนถูกรังแกที่โรงเรียน ในฐานะแม่ จึงเป็นหน้าที่ที่ต้องจัดการ เธอบอกลูกว่าไม่ต้องกลับไปที่โรงเรียนเดิมอีกต่อไป แต่จะหาโรงเรียนใหม่ที่ดีที่สุดให้