Chocolate Box

ก่อนอื่นต้องขอบอกว่า The Lion King ฉบับรีเมกนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาวิจารณ์กันมาขนาดนั้น โดยรวมๆ มันก็ดูเพลินดี ส่วนคำวิจารณ์ด้านลบส่วนใหญ่มักเกิดจากความคาดหวังว่าจะต้องดีเทียบเท่าเวอร์ชันต้นฉบับ (ซึ่งทำได้ยากมากนะ) อย่างน้อยเวอร์ชันรีเมกนี้ก็ยังเก็บองค์ประกอบดีๆ จากต้นฉบับไว้ค่อนข้างครบถ้วน แถมเรียบเรียงดนตรีใหม่ให้อลังการขึ้นกว่าเดิม ด้านตัวละคร สการ์มีความร้ายไปอีกแบบ ทีโมนกับพุมบาตลกมาก (ฉากล่อไฮยีนาของคู่หูโคตรฮา คนดูหัวเราะลั่นโรง) 🐗 และราฟิกิ (ที่ให้เสียงพากย์โดย John Kani เสด็จพ่อทีชาคาของฝ่าบาททีชัลลาจาก Black Panther) ก็ดูจริงจังมากขึ้นและให้อารมณ์แอฟริกาดี

ราชสำนักต้าถังเกิดความวุ่นวาย เมื่อองค์จักรพรรดิทรงประชวรด้วยอาการประหลาดและเสด็จสวรรคตในเวลาเพียงไม่กี่วัน ต่อมาเมื่อองค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ได้ไม่นานก็ทรงเป็นอัมพาตทันที ในที่เกิดเหตุมีเพียงรอยเท้าแมวและขนแมวเป็นเบาะแสเบื้องต้น กวีหนุ่มไป๋เล่อเทียนและภิกษุจากญี่ปุ่นนามคูไคที่ร่วมมือกันไขปริศนาครั้งนี้ พบว่าต้นเหตุของเรื่องประหลาดทั้งหมดนี้ อาจเกี่ยวพันไปถึงการตายของหยางกุ้ยเฟย——พระชายาเอกในจักรพรรดิถังเสวียนจง——เมื่อสามสิบปีก่อน

ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ดิสนีย์ดูจะสนุกกับการเอาภาพยนตร์แอนิเมชันเรื่องเด่นๆ ของตัวเองมารีเมกเป็นเวอร์ชันคนแสดง (live-action) ไม่ว่าจะเป็น Cinderella (2015) The Jungle Book (2016) Beauty and the Beast (2017) และล่าสุดที่ออกฉายไปแล้วคือ Dumbo (2019) Aladdin แอนิเมชันฉบับปี 1992 ก็เป็นแอนิเมชันเรื่องดังอีกเรื่องที่สร้างภาพจำให้กับแฟนหนังดิสนีย์ ด้วยดนตรีและเพลงประกอบที่ได้รางวัลออสการ์ (สมัยนั้นลุง Alan Menken ได้รางวัลสาขานี้บ่อย จนมีคนแซวว่า เปลี่ยนชื่อรางวัลเป็น Alan Menken Award ซะเลยดีไหม) ตลอดจนตัวละครยักษ์จีนี่ตัวสีฟ้าที่แสนน่ารักทะเล้น และน่าจดจำเกินตัวละครเจ้าของชื่อเรื่องไปเสียอีก เมื่อนำเรื่องนี้มาสร้างเป็นฉบับคนแสดง แน่นอนว่าปัญหาใหญ่ที่ทุกคนต้องคิดถึงเป็นข้อแรกก็คือ “จะหาใครมาแสดงเป็นยักษ์จีนี่กันล่ะ” เนื่องจากในฉบับแอนิเมชัน รอบิน วิลเลียมส์ (Robin Williams) นักแสดงตลกผู้ล่วงลับพากย์เสียงบทนี้ไว้ดีมาก ทำให้บทนี้กลายเป็นบทที่ “ไม่มีใครแทนที่ได้” ไปเสียแล้ว

ครอบครัววิลสัน ประกอบด้วยสามีภรรยา เก๊บและอเดเลด พร้อมด้วยลูกอีกสองคน โซรา กับเจสัน เดินทางมาพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศ แต่หลังจากไปนอนเล่นชายหาดกลับมา คืนนั้นเองก็มีคนประหลาดใส่ชุดแดงสี่คนบุกเข้ามาในบ้านวิลสันกลางดึก แถมคนทั้งสี่นี้ก็ดันมีหน้าตาเหมือนกับทุกคนในบ้านราวกับเงาในกระจก พล็อตเรื่องสั้นๆ แค่นี้อาจทำให้หลายคนคิดว่านี่คงเป็นหนังระทึกขวัญเกี่ยวกับโจรบุกบ้าน (home invasion) หรือไม่ก็เรื่องแฝดนรก (doppelgänger) เป็นแน่ แต่เมื่อเหลือบไปดูผู้กำกับ/เขียนบทที่ชื่อจอร์แดน พีล (Jordan Peele) แล้ว รับรองได้ว่าหนังเรื่องนี้มีอะไรซ่อนอยู่อีกมากมายแน่นอน

สำหรับหนังภาคสองนี้ยังคงชื่อเรื่องหลัก Fantastic Beasts เอาไว้ และมีชื่อรองว่า The Crimes of Grindelwald กล่าวคือตัวละครหลักยังเป็นนิวท์และพลพรรคสัตว์มหัศจรรย์ของเขาอยู่ โดยมีเรื่องของเกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์ (Gellert Grindelwald) พ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้น (ก่อนยุคโวลเดอมอร์หลายสิบปี) เป็นตัวชูโรงในภาคนี้ เมื่อตอนท้ายภาคที่แล้ว กรินเดลวัลด์พลาดท่าถูกกระทรวงเวทมนตร์ของอเมริกาจับกุมและจองจำไว้ พอมาภาคนี้ ฮีก็หนีออกมาได้ตั้งแต่ต้นเรื่องเลยจ้า ป๋าใหญ่เมื่อเป็นอิสระแล้วก็มีภารกิจหลักคือรวบรวมดาวน์ไลน์... เอ้ย สาวกพ่อมดแม่มดมาเป็นฐานเสียง...

ตั้งแต่หนังเรื่อง Mission: Impossible ภาคแรกออกฉายเมื่อปี 1996 (หากไม่นับเวอร์ชัน TV series) คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเอกลักษณ์ที่โดดเด่นอย่างหนึ่งของหนังสายลับชุดนี้ก็คือ พี่ทอม ครูซ และท่าวิ่งที่เป็น signature run ของเขา เรียกได้ว่าถ้าเห็นพี่ทอมวิ่งในหนังสักเรื่อง ให้เดาไว้ก่อนว่าน่าจะเป็นหนังตระกูลนี้แน่ๆ

คุณอาจเคยดูหนังสยองขวัญที่ครอบครัวหนึ่งถูกคุกคามด้วยสิ่งชั่วร้ายบางอย่าง (เป้าหมายการคุกคามมักเป็นเด็ก) ทำให้ครอบครัวดังกล่าวต้องประสบเหตุการณ์ขนหัวลุกหรือเป็นอันตรายแก่ชีวิต แต่ท้ายสุดด้วยความรักและสามัคคีของคนในครอบครัว หรือการเสียสละของใครคนหนึ่ง (เช่นพ่อหรือแม่เด็ก) จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายกลับกลายเป็นดีได้... แต่คุณจะไม่เจออะไรแบบนั้นใน Hereditary

A Quiet Place กล่าวถึงครอบครัวแอ็บบ็อตที่ใช้ชีวิตท่ามกลางความเงียบในชนบทที่ห่างไกลอารยธรรมเมือง และหากมีใครคนใดส่งเสียงแม้เพียงเล็กน้อยออกมา สัตว์ร้ายลึกลับกลุ่มหนึ่งที่ไวต่อเสียงอาจจับพวกเขาเป็นเหยื่อได้ทุกเมื่อ ราวกับพล็อตเช่นนี้ยังไม่ตึงเครียดพอ ทีมเขียนบทจึงเขียนให้ตัวละครแม่กำลังตั้งครรภ์แก่ พร้อมจะคลอดลูกอีกคนได้ทุกเมื่อ (คนเราจะคลอดลูกโดยไม่มีเสียงได้ยังไงกันนะ) หนังเริ่มต้นด้วยบทที่ฉลาด เพราะแค่สถานการณ์ที่บังคับให้ตัวละครต้องเงียบอยู่ตลอดเวลา (ตัวละครสื่อสารกันด้วยภาษามือ) ก็สร้างบรรยากาศที่น่ากดดันได้มากพออยู่แล้ว

ไม่แน่ใจว่าเพราะปู่ริดลีย์ สก็อตอายุมากแล้วเลยฝีมือตก หรือบทที่เขียนมาแบบกั๊กๆ เพื่อปูทางสู่ภาคต่อ เลยทำให้ Alien: Covenant กลายเป็นหนังที่ดูได้แค่เพลินๆ ทว่าเบาหวิวด้วยสาระที่ใส่มาเพียงเปลือกเท่านั้น

เป็นที่รู้กันดีว่า เอ็ม ไนท์ ชยามาลัน (M. Night Shyamalan) หรือพี่มาโนชของนักดูหนังหลายๆ คน มีชื่อเสียงโด่งดังมาจาก The Sixth Sense (1999) หนังดรามา-สยองขวัญสุดเซอร์ไพรส์ที่ได้ชิงรางวัลมากมาย แถมยังเป็นต้นฉบับหนังหักมุมให้แก่หนังในสมัยต่อมาอีกหลายเรื่อง จากนั้น หนังของพี่มาโนชก็ขายได้ดีมาเรื่อยๆ ด้วยพล็อตเรื่องที่เดาทิศทางยาก ทำให้เราต่างจับจ้องว่าพี่แกจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์เราได้อีก