แด่… Bing Bong และเหล่าผู้ถูกลืม
ที่มารูป: impawards.com
หลังจากความสำเร็จของ Up ผู้กำกับ Pete Docter ก็ใช้ความเป็นแฟนตาซีให้เป็นประโยชน์และตีโจทย์ได้อย่างละเมียดอีกครั้ง ในการนำเรื่องที่ซับซ้อนอย่างอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ของคนเรามาเล่าให้ดูกันง่ายๆ ที่เชื่อได้เลยว่า กว่าจะพัฒนาบทมาได้ขนาดนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องง่ายเลยแม้แต่น้อย
คงจะไม่ต้องเขียนอะไรมากเกี่ยวกับแอนิเมชันเรื่องนี้ เพราะคุณงามความดีของหนังรวมถึงบทวิเคราะห์แบบละเอียดยิบก็มีคนเขียนถึงมามากแล้ว เอาเป็นว่าจะขอรีวิวสั้นๆ หน่อยแล้วกัน
Inside Out ไม่เพียงเหมาะสำหรับเด็กๆ วัย pre-teen (ที่ควรมีผู้ปกครองร่วมดูและพูดคุยด้วยอย่างใกล้ชิด) เท่านั้น แต่ยังเหมาะกับใครก็ตามในวัยต่างๆ ที่อาจจะยังไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกตัวเองดีพอ โดยเฉพาะเมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตที่กระทบจิตใจ เช่น อกหัก ตกงาน ย้ายบ้าน สอบตก ฯลฯ ที่ต่อให้พยายามร่าเริงหรือมองโลกในแง่ดีแค่ไหน ความวิตกกังวลและความเศร้าก็อาจจู่โจมเราได้โดยไม่รู้ตัว (ชอบตรงที่ตัว Sadness เผลอแตะลูกบอลแห่งความทรงจำบ่อยๆ โดยไม่ตั้งใจ เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ) โลกเราสมัยนี้มักมองว่าคนที่ยิ้มได้ตลอดเวลานั้นเป็นคนเก่งและเข้มแข็ง แต่หากเพียงเราเข้าใจและยอมรับว่า ความเศร้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เราก็จะเรียนรู้การ “เศร้าเป็น” และรู้ว่าความเศร้าไม่ใช่สิ่งเลวร้าย เพราะความเศร้าช่วยสร้างภูมิคุ้มกันให้เราแข็งแกร่งขึ้น เมื่อมีเหตุการณ์ใดที่จะพาให้เราเศร้าขึ้นมาอีก เราก็จะรับมือกับอารมณ์เศร้าได้ดีมากขึ้นแน่นอน
ส่วนลูกบอลแห่งความทรงจำหลากสีในตอนท้าย ก็เป็นสัญลักษณ์ที่ดีที่ทำให้เราเห็นว่า อารมณ์ความรู้สึกของคนเรานั้นต่างมีความหลากหลายปะปนระคนกันไป ความทรงจำของเราอาจจะมีสีกระดำกระด่างไปบ้าง แต่นั่นแหละคือความเป็นมนุษย์ที่แท้จริงไม่ใช่หรือ
โดย Average Joe
12 กันยายน 2015
(ขอบคุณภาพปกจาก flashwallpapers.com)
