ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 135; ดู It หนังตัวตลกผี (จะโปรยสั้นๆ แค่นี้แหละ 555)
ความจริงดิฉันไม่ชอบเลยนะที่หนังผีแทบทุกเรื่องจะต้องมีเด็ก ทำไมผีจะต้องพุ่งเป้าไปที่เด็ก ผู้ใหญ่ชั่วๆ มีเยอะแยะไม่ไปหลอกบ้าง ดิฉันบอกผ่านหนังผีไปหลายเรื่องแล้วก็เพราะทนไม่ค่อยได้ที่เห็นผีทำร้ายเด็กนี่แหละ แต่เรื่อง It เป็นข้อยกเว้น เพราะดิฉันชอบผีตนนี้ และคนที่แสดงเป็นผีก็น่าร้ากกกก ดิฉันก็เลยไปดู อิๆๆ
ในภาพนั่นคือโฉมหน้านักแสดงซึ่งรับบทตัวตลกผี “เพนนีไวส์” เขาชื่อบิลล์ สการ์สกอร์ด เป็นนักแสดงชาวสวีดิช บุตรคนที่ 3 ของนักแสดงอาวุโส สเตนแลน สการ์สกอร์ด (คนที่เล่นเป็นบูตสแตร็ป บิลล์ ในหนังชุด Pirates of the Caribbean และเป็น ดร.เอริก เซลวิก ในจักรวาลภาพยนตร์มาร์เวล) ในช่วงแรกของการถ่ายทำเรื่อง It ไม่มีการเปิดเผยว่าใครจะแสดงเป็นเพนนีไวส์ จนกระทั่งถ่ายทำไปได้ครึ่งเรื่อง ผู้กำกับก็ให้บิลล์ สการ์สกอร์ด มาเข้าฉาก โดยแต่งหน้าแต่งตัวเป็นเพนนีไวส์มาเลย ทำเอาเด็กๆ นักแสดงในเรื่องวิ่งหนีกันกระเจิง ไม่ต้องบิลต์อารมณ์แม้แต่น้อย
หนังเรื่องนี้สร้างมาจากนวนิยายของนักเขียนชาวอเมริกัน ซึ่งคนที่ชอบดูหนังจะต้องเคยได้ยินชื่อแน่ๆ ท่านผู้นี้ก็คือ สตีเฟน คิง ผู้มีผลงานได้รับการสร้างเป็นหนังเป็นละครเยอะมากกกก อาทิ นวนิยายเรื่อง Carrie (ปี 1974) สร้างเป็นหนังในปี 1976, 1999, 2002 และ 2013 นวนิยายขนาดสั้นเรื่อง The Body (ปี 1982) สร้างเป็นหนังเรื่อง Stand by Me ในปี 1986 นวนิยายขนาดสั้นเรื่อง Rita Hayworth and the Shawshank Redemption (ปี 1982) สร้างเป็นหนังเรื่อง The Shawshank Redemption ในปี 1994 นวนิยายเรื่อง Misery (ปี 1987) สร้างเป็นหนังในปี 1990 นวนิยายขนาดสั้นเรื่อง Secret Window, Secret Garden (ปี 1990) สร้างเป็นหนังเรื่อง Secret Window ในปี 2004 นวนิยายเรื่อง The Green Mile (ปี 1996) สร้างเป็นหนังในปี 1999 และนวนิยายชุด The Dark Tower (ปี 1998-2012) ก็เพิ่งสร้างเป็นหนังไปในปีนี้ นี่แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น เด็ดๆ ทั้งสิ้นทั้งปวง
It เป็นนวนิยายที่สตีเฟน คิง เขียนขึ้นในปี 1986 เคยสร้างเป็นมินิซีรีส์ฉายทางทีวีมาแล้วในปี 1990 เพิ่งจะมาสร้างเป็นหนังครั้งแรกในปีนี้ เนื้อเรื่องว่าด้วยเหตุการณ์ประหลาดในเมืองเดอร์รี รัฐเมน (เป็นเมืองสมมุตินะจ๊ะ ถ้ามีอยู่จริงนี่ตัวใครตัวมัน) เมืองนี้มีสถิติคนหายติดอันดับของประเทศ โดยทุกๆ 27 ปีจะหายทีหนึ่ง แต่หายทีละมากๆ รับรองว่าจะไม่ประสบปัญหาประชากรล้นแบบในเรื่อง What Happened to Monday แน่นอน (อ่านได้ในเบี้ยน้อยฯ 134 ค่ะ #ขายของเนียนๆ)
เรื่องราวในหนังเกิดขึ้นในปี 1988 เมื่อเด็กชายบิลล์ เดนโบร อายุ 11 ปี น้องชายวัย 7 ขวบของเขาได้หายตัวไป เวลาผ่านไป 1 ปี เขายัง (พยายาม) มีความหวังว่าน้องจะยังมีชีวิตอยู่ จึงชักชวนเพื่อนๆ ในแก๊งมาช่วยกันสืบหา จนได้เบาะแสชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ว่าอุปัทวเหตุคนหายในเมืองนี้เกี่ยวข้องกับปิศาจตัวตลกเพนนีไวส์ และแม้พวกเขาจะโดนหลอกหลอนจนหัวแทบโกร๋นฉี่แทบราด แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะตามล่าหาความจริงต่อไป
หนังมีกลิ่นอาย Stand by Me อยู่พอสมควร ตรงที่เป็นเรื่องของกลุ่มเด็กๆ ที่เป็นเพื่อนกัน ได้พบเจอเหตุการณ์เลวร้าย ซึ่งพวกเขาต้องร่วมกันฟันฝ่า ส่งผลให้พวกเขาเติบโตขึ้นทางความคิดจิตใจเป็นอันมาก แต่เรื่องนี้แอบโหดกว่า Stand by Me เพราะแสดงให้เห็นชัดเจนว่าผู้ใหญ่นี่แหละคือ ‘ตัวปัญหา’ ของเด็ก บทบาทของผู้ใหญ่ในหนังเรื่องนี้ คือการเพิกเฉย ดูหมิ่น ควบคุมบังคับ และทำร้ายเด็กทั้งทางร่างกายและจิตใจ มีหลายๆ ฉากในหนังที่ฉายภาพเมืองเดอร์รีอันดูสงบแต่เยียบเย็น และแทบไม่มีผู้ใหญ่อยู่เลย ทำให้รู้สึกว่าผู้ใหญ่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้เด็กได้เลย ซ้ำร้าย ผู้ใหญ่ยังไม่อาจมองเห็นหรือเข้าใจปัญหาที่เด็กประสบอยู่ด้วย มีแต่จะสร้างปัญหาแล้วก็ไม่นำพาสิ่งใด เด็กๆ จึงต้องแก้ปัญหากันเองตามมีตามเกิด ทั้งเพื่อช่วยตัวเองให้รอด และเพื่อปกป้องเมืองไปด้วยพร้อมกัน
หนังทำได้ดีมากๆ ในการสื่อถึงความหมายนามธรรมของ “It” ว่าแท้ที่จริงแล้ว “มัน” ก็คือความรู้สึกบางอย่างในใจเรา ที่คอยกัดกินเราไม่ต่างอะไรจากปิศาจร้าย และถ้าเราเอาชนะมันได้ เราก็จะหลุดพ้นจากการครอบงำและเติบโตขึ้นอีกขั้นหนึ่ง แต่หนังก็ทิ้งเชื้อไว้ว่าแม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความรู้สึกแบบนี้ก็ยังสามารถกลับมาได้ เพียงแต่อาจจะเป็นคนละรูปแบบกัน ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เราจะต้องติดตามดูกันต่อไป #นี่ถือว่าสปอยล์หรือเปล่า 555
ทีมนักแสดงเด็กในหนังเรื่องนี้ ยอดเยี่ยมมากกกก (อย่าเพิ่งเมา ก ไก่ ดิฉันนะคะ) นี่ไม่ได้ตั้งใจจะไปดูเด็กเลยนะ กะจะไปดูเพนนีไวส์ แต่เด็กนี่ได้ใจจริงๆ ตามท้องเรื่อง เด็กๆ เหล่านี้ตกอยู่ในฐานะ ‘คนนอก’ หรือ ‘เบี้ยล่าง’ ถูกใครๆ ตราหน้าว่าเป็นพวกขี้แพ้ จนพวกเขาตั้งชื่อแก๊งตัวเองว่า “The Losers’ Club” แม่มเลยให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ทุกคนก็มีคุณลักษณะที่ยิ่งใหญ่ คือการไม่เมินเฉยต่อปัญหาของคนอื่น ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่จำนวนมากไม่มี แอบรำคาญน้องบิลล์ผู้พระเอกนิดหน่อยที่มันสาระวอนเกิดเหตุในบางครั้ง แต่โดยรวมแล้วก็เอาใจช่วยพวกมันเป็นอย่างมาก
ตัวละครเพนนีไวส์ได้รับการดีไซน์มาอย่างดี โดยเฉพาะการเคลื่อนไหวกระดุ๊กกระดิ๊ก และอวัยวะส่วนหนึ่งของมันซึ่งน่าสยดสยองขั้นสุด เห็นว่าคนกลัวกันทั่วบ้านทั่วเมือง แต่ดิฉันไม่กลัวนะ น่าร้ากกกก
สรุป: จ่าย 140 ได้กลับมา 150
โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
19 กันยายน 2560
(ขอบคุณภาพปกจาก screenrant.com)
