ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 040; ดู La Famille Bélier ที่ลิโด หนังฝรั่งเศสที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะดูตั้งแต่ได้เห็นเทรลเลอร์ สุดท้ายกว่าจะได้ดูก็เมื่อหนังเหลือแค่รอบเดียว แต่คนดูยังเยอะอยู่นะจ๊ะ กระแสเขาแรงจริงๆ
ที่มารูป: www.impawards.com
ครอบครัวเบลิเยร์ ประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูกสาวชื่อโปล่า (Paula) และลูกชายชื่อกองตาง (Quentin) ครอบครัวนี้เป็นเจ้าของฟาร์มโคนมเล็กๆ ในนอร์มังดี ทำผลิตภัณฑ์จากนมขาย พ่อแม่และกองตางหูหนวกเป็นใบ้ โปล่าจึงต้องทำหน้าที่สื่อสารกับชาวบ้านชาวช่องแทนทุกคน เช่น ขายชีสในตลาด ติดต่อกับคู่ค้า ตามสัตวแพทย์เวลาวัวป่วย คอยแปลภาษามือเวลาพ่อแม่คุยกับคนอื่นหรือดูทีวี แล้วยังต้องช่วยงานในฟาร์มด้วย ครอบครัวนี้เฮฮามากและรักกันสุดๆ แต่ปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อโปล่าปิ๊งหนุ่มที่โรงเรียน เลยสมัครเข้าชมรมนักร้องประสานเสียงตามหนุ่มคนนั้น ทำให้ทั้งครูและตัวเธอเองได้ค้นพบว่าเธอมีพรสวรรค์ในการร้องเพลง ครูจึงชวนเธอไปออดิชันเพื่อเข้าเรียนที่โรงเรียนสอนขับร้องในปารีส โดยต้องไปฝึกร้องเพลงที่บ้านครูทุกวันจนกว่าจะถึงวันออดิชัน โปล่ากลัวพ่อแม่ไม่อนุญาต จึงแอบไปซ้อมโดยไม่บอกให้พ่อแม่รู้ พอดีในช่วงนั้นพ่อเกิดฮึดลงสมัครรับเลือกตั้งนายกเทศมนตรี เพื่อแข่งกับนายกคนปัจจุบันซึ่งชูนโยบายที่พ่อเห็นว่าจะเป็นการทำลายชุมชนในระยะยาว ดังนั้น ครอบครัวเบลิเยร์จึงต้องวุ่นวายกับการหาเสียง ซึ่งก็จำเป็นอยู่เองที่โปล่าจะต้องเป็นกำลังสำคัญ ในขณะที่เธอก็กำลังยุ่งกับการทำตามฝันของตัวเองอยู่ เธอก็ต้องทำตามฝันของครอบครัวพร้อมกันไปด้วย แค่นี้ก็ปวดกบาลมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ความฝันของโปล่ายังเป็นสิ่งที่พ่อแม่ยากจะรับได้ เพราะพ่อแม่ไม่สามารถรับรู้ถึงพรสวรรค์ของโปล่า และมันยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าโปล่าแตกต่างจากพ่อแม่มากเพียงใด ที่สำคัญ ถ้าโปล่าไปอยู่ปารีส ครอบครัวก็จะต้องปรับตัวอย่างมากเพื่อจะอยู่ให้ได้โดยไม่มีเธอ
หนังวางโครงเรื่องหลักไว้อย่างแน่นเป๊ะ การผสมผสานความเป็น Comedy กับ Drama ก็ทำได้อย่างแนบเนียน ลงตัว แต่พอพิจารณารายละเอียดแล้ว มันมีตรรกะบางอย่างที่ดิฉันไม่อาจเข้าใจได้ ดิฉันจะเป็นแบบนี้เวลาดูหนังฝรั่งเศสกับหนังไต้หวัน ดูแล้วจะเกิดความรู้สึก “อะไรวะ” กับตรรกะของเรื่องและของตัวละครอยู่เนืองๆ เช่นเรื่องครอบครัวเบลิเยร์นี้ ดิฉันงงหนักสุดกับบทบาทของกาเบรียล หนุ่มน้อยหน้ามนคนที่โปล่าแอบชอบ พฤติกรรมของมันผีเข้าผีออก กลับไปกลับมา โดยที่ทุกคนก็ทำเหมือนสิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ต้องอธิบายเหตุผลอะไรก็ได้ แต่ถ้าไม่นับความงงที่เกิดขึ้นประปรายตามรายทางแล้ว ดิฉันว่าหนังเรื่องนี้ดีงามมากทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉากไคลแมกซ์ เป็นฉากที่ถ่ายทอดทุกความรู้สึกได้อย่างท่วมท้น และแก้ conflict ของเรื่องได้หมดเลย ปัจจัยสำคัญที่ทำให้ฉากนี้มีความสมบูรณ์อย่างที่เป็นอยู่ ก็คือการแสดงของ ฟรองซัวส์ ดาเมียนส์ (พ่อ) คาริน วิยาด์ (แม่) และลูอาน เอเมอรา (โปล่า) รวมทั้งความยอดเยี่ยมของเพลง Je vole (แปลเป็นภาษาปะกิดว่า I Fly) ซึ่งแต่งโดย มิเชล ซาร์ดู ผู้ได้รับยกย่องว่าเป็นศิลปินเพลงภาษาฝรั่งเศสที่โด่งดังที่สุดในโลก
หนังนำเสนอ conflict ที่เป็นสากลสุดๆ และเชื่อว่าทุกครอบครัวก็คงต้องเคยเผชิญมาบ้างไม่มากก็น้อย คือ การที่พ่อแม่ต้องเลือกระหว่างสนับสนุนให้ลูกเดินไปในเส้นทางของตัวเอง กับชักจูงหรือบังคับให้ลูกเดินในเส้นทางที่พ่อแม่ต้องการ ในขณะเดียวกัน ลูกก็ต้องเลือกระหว่างการเดินตามฝันของตัวเอง กับการเดินตามฝันของพ่อแม่เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ คำตอบของปัญหานี้ อยู่ที่พ่อแม่ล้วนๆ เพราะถ้าพ่อแม่สนับสนุนในสิ่งที่ลูกรัก ความขัดแย้งก็จะไม่เกิด แต่ถ้าพ่อแม่ไม่ยินดีกับเส้นทางที่ลูกต้องการ ภาระในการตัดสินใจก็จะตกมาอยู่ที่ลูกทันที และลูกจำนวนมากก็ตัดสินใจทำตามความต้องการของพ่อแม่ เพราะรักพ่อแม่เกินกว่าจะหักหาญ หนังเรื่องนี้มีคำตอบให้แล้วว่าพ่อแม่ควรทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ในความเป็นจริง จะมีลูกสักกี่คนโชคดีแบบโปล่า ที่มีพ่อแม่ที่รักลูกอย่างแท้จริง รักมากกว่ารักตัวเอง และไม่ใช้ความรักมาพันธนาการลูกไว้ไม่ให้โบยบินไปตามที่ใจของเขาปรารถนา
สรุป: จ่าย 100 ได้กลับมา 120
โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
2 กรกฎาคม 2015
