โดย Average Joe
11 กุมภาพันธ์ 2013
ที่มารูป: http://www.ew.com
เพิ่งจะได้ดู Les Misฯ หลังจากเข้าโรงมาได้สองสัปดาห์ ในขณะที่แฟนละครคนอื่นๆ เขาดูกันไปแล้วคนละห้ารอบ บทวิเคราะห์วิจารณ์ก็เกลื่อนอินเทอร์เน็ตและนิตยสารไปหมด หากต้องการอ่านอะไรเป็นเรื่องเป็นราว กรุณาหาอ่านได้ที่อื่นนะครับ (แฮ่) ส่วนข้าพเจ้าเองไม่มีเวลาเรียบเรียงบทรีวิวให้สละสลวย จึงขอไล่เรียงความประทับใจ (?) มาเป็นข้อๆ ดังนี้
1. ใครที่ตั้งใจจะดูแล้วยังไม่ได้ดู รีบไปดูซะ เหลือรอบฉายน้อยลงทุกที
2. อยู่ในฐานที่เข้าใจได้ว่าคนดูคงไม่มาก เนื่องจากไม่ใช่หนังตลาด และในความเป็นละครเพลงแบบ Sung-through musical คือร้องกันทั้งเรื่องจริงๆ (บทพูดแบบธรรมดามีซักห้าประโยคได้มั้ง) อาจจะทำให้บางคนรู้สึกเหนื่อยที่ต้องฟังเพลงติดๆ กันเป็นพืด และบอกลาไปตั้งแต่แรก ส่วนรอบที่ไปดู มีคนดูมากกว่าที่คิด มีฝรั่งมาดูด้วย
3. น้องแอนแฮทฯ ยอดเยี่ยมสมราคาคุย
4. Samantha Barks ในบท Éponine กับเพลง On My Own (aka รักเธอแต่เธอไม่รู้) ทำเอาน้ำตาร่วงเผาะๆๆ
5. เช่นเดียวกับเพลง Empty Chairs at Empty Tables เศร้าเหลือหลาย Eddie Redmayne เสียงดีเกินคาดมั่กๆ
6. ฉากร้องเดี่ยว จะถ่าย close-up กันไปถึงไหน ซูมออกบ้างก็ได้นะพี่ เสื้อผ้าเอย ฉากเอย อุตส่าห์ออกแบบมาเสียดี ถ่ายให้เห็นบ้างอะไรบ้าง บางฉากดูไปสักพักเริ่มรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่เพราะเนื้อหาเพลงที่ดรามา แต่เพราะนั่งดูรูขุมขนนักแสดงนานเกิ๊น!
7. นักแสดงแต่ละคนเก่งมากๆ โดยเฉพาะคนที่ร้องเพลงไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย แล้วยังฟังออกว่าเป็นเพลง พวกเราบางคนพอบ่อน้ำตาแตกแล้ว จะพูดให้เป็นคำยังฟังไม่รู้เรื่องเลย
8. ขอปรบมือให้ “คอเป็ด” ฮากันทั้งโรง (ฝรั่งคงงงว่า แค่เรียกชื่อผิด มันขำขนาดนั้นเลยเรอะ)
9. สองผัวเมีย Thénardier เป็น comic relief ได้ดี แต่บางฉากก็ดูแปลกแยกออกมาจากตัวเรื่องที่เครียดๆ ยังไงไม่รู้ ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
10. หลังจากดูหนังทั้งเรื่อง ความรู้สึกที่เคยเกิดกับ The King’s Speech กลับมาอีกครั้ง คือ “อารมณ์ไม่สุด” ปัญหาอยู่ที่เราหรือผู้กำกับกันแน่
11. ฉากสุดท้ายทำให้นึกถึง V for Vendetta ที่มีผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วมาร่วมร้องเพลง Do You Hear the People Sing? ด้วย แสดงให้เห็นว่า การต่อสู่เพื่อความอยุติธรรมในโลกนี้ ไม่ได้จำกัดแค่คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งเท่านั้น
12. สองเฮีย Valjean กับ Javert เขาเกิดมาคู่กันจริงๆ แม้แต่ชื่อยังมีอักษร V กับ J เหมือนกันเลย (ตอนรู้จักตัวละครสองตัวนี้ใหม่ๆ จำสลับกันเรื่อยเลย) ฝ่ายหลังนี่ยิ่งกว่าแฟนคลับตามซุปตาร์อีก เฮียวัลฌองหนีไปทางไหน พี่แมวน้ำฌาแวรต์ก็ตามเจอจนได้
13. ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละคร ทำให้เข้าใจได้ว่า เหตุใดนวนิยายยาวเหยียด (เกือบสองพันหน้า) อายุ 150 ปีเรื่องนี้ จึงกลายเป็นวรรณกรรมอมตะอย่างไร้ข้อกังขา เพราะเราคงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเหตุการณ์เลวร้ายที่ตัวละครในเรื่องต้องประสบ ยังคงจะเกิดซ้ำได้อยู่เรื่อยๆ บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ และเงาของฟ็องตีน วัลฌอง ฌาแวรต์ หรือผัวเมียเตนาร์ดิเยร์ ก็คงจะปรากฏให้เราเห็นอยู่เรื่อยๆ ในสังคมด้วยเช่นกัน ตราบใดที่มนุษย์เรายังปล่อยให้อคติและความโลภอยู่เหนือคุณธรรมและมนุษยธรรม
14. รู้สึกว่าคนไทยอ่าน/รู้จักวรรณกรรมคลาสสิกระดับโลกน้อยไปนะ (แต่แค่สุนทรภู่เองก็ยังไม่ค่อยอ่านเลย ว่าไหม) นึกถึงเมื่อตอนอยู่เมืองจีน เวลาเดินตามร้านหนังสือ จะเห็นวรรณกรรมเอกของโลกที่เป็นฉบับแปลภาษาจีนอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นผลงานของ Cervantes, Dickens, Dostoevsky, Flaubert, Gorky, Hugo, Molière, Shakespeare, Tagore, Tolstoy, Woolf หรือแม้แต่เรื่องยากๆ ของ Joseph Conrad อย่าง Heart of Darkness ก็ยังมีฉบับภาษาจีนเลย แต่จะว่าไป เมืองจีนคนเขาเยอะกว่า จะหาคนเก่งๆ มาแปลวรรณกรรมพวกนี้คงไม่ยากเท่าบ้านเรา อีกอย่าง ประเทศเราก็ส่งเสริมการอ่านกันมากเหลือเกิน ชิส์
จบการรายงานเสียดื้อๆ เพียงเท่านี้
8/10 ครับ
