ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 106; ดู Life หนังที่คนส่วนใหญ่ไม่โอเค แต่นี่แหละคือแนวของดิฉัน เหือๆๆ
ชื่อเรื่องฟังดูเหมือนหนังชีวิต แต่ที่จริงเป็นหนังสยองขวัญไซไฟอวกาศ กำกับโดย ดาเนียล เอสปิโนซา ผู้กำกับชาวสวีดิช ซึ่งมีผลงานการกำกับหนังเรื่อง Child 44 เมื่อปี 2015 หนัง Child 44 นั้นฟังเสียงคนดูทั่วไปก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ดิฉันว่าโคตรสนุกเลย ดิฉันเขียนไว้แล้วด้วยในเบี้ยน้อยฯ 030 อ่านได้ในสยามรีวิวที่เดียวค่ะ #พื้นที่โฆษณา ส่วนผู้เขียนบทเรื่อง Life มี 2 คน ได้แก่ เร็ตต์ รีส กับพอล เวอร์นิก ทั้งสองท่านนี้คือคนที่เขียนบทหนังสุดโปรดตลอดกาลของดิฉัน เป็นหนังที่ตรงกับชีวิตและตัวตนของดิฉันที่สุด นั่นก็คือ Zombieland แลนด์ๆๆๆๆ #เอ็คโค่ เมื่อปี 2009 เพราะฉะนั้นก็ค่อนข้างจะชัดเจน ว่าดิฉันก็คงจะมาสายนี้แหละ คาดว่าหลายๆ ท่านก็คงจะไม่แปลกใจ เหอๆๆ
Life เป็นเรื่องของนักบินอวกาศ 6 คน ซึ่งปฏิบัติงานในสถานีอวกาศนานาชาติ ประกอบด้วย ดร. เดวิด จอร์แดน (แสดงโดย เจค จิลเลนฮาล) แพทย์ชาวอเมริกัน, ดร. มิแรนดา นอร์ธ (แสดงโดย รีเบ็กกา เฟอร์กูสัน) เจ้าหน้าที่กักกันโรคชาวอังกฤษ, โรรี่ อดัมส์ (แสดงโดย ไรอัน เรย์โนลดส์) นักบินชาวอเมริกัน, มุราคามิ โช (แสดงโดย ซานาดะ ฮิโรยุกิ) วิศวกรระบบชาวญี่ปุ่น, ฮิวจ์ ดอร์รี่ (แสดงโดย อาริยอน บาคาเร) นักชีววิทยาชาวอังกฤษ โดยมี แคเทอรินา โกลอฟคินา (แสดงโดย โอลกา ดิโฮวิชนายา) ชาวรัสเซีย เป็นผู้บัญชาการ ภารกิจของทีมก็คือ เก็บตัวอย่างดินจากยานอวกาศที่ไปสำรวจดาวอังคาร นำมาศึกษาเพื่อหาร่องรอยของสิ่งมีชีวิต ปรากฏว่าพวกเขาเจอเซลล์สิ่งมีชีวิตจริงๆ ก็เลยเลี้ยงไว้ในแล็บของสถานีอวกาศ ท่ามกลางความปีติยินดีของมนุษย์ทุกคนที่ติดตามข่าวอยู่บนพื้นโลก
นางเอเลียนเติบโตขึ้นจากสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวเป็นหลายเซลล์อย่างรวดเร็ว แต่ละเซลล์ประกอบด้วยเซลล์กล้ามเนื้อ เซลล์ประสาท และเซลล์รับแสงแบบที่พบในจอประสาทตา ดังนั้นร่างนางจึงเป็นกล้ามเนื้อล้วนๆ ที่มีสมองและดวงตาอยู่ทั้งร่าง #ขุ่นพระ ทีนี้พอนางเติบใหญ่ก็เป็นเรื่อง เพราะนางเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพละกำลังมหาศาล ฉลาดเป็นกรด แต่ไม่มีหัวใจ #ฮิ้ววววว นางจึงไม่พูดพล่ามทำเพลง ไล่สวาปามนักบินอวกาศอย่างเดียวเลย มนุษย์ผู้เคราะห์ร้ายทั้งหกจึงต้องทำทุกวิถีทางที่จะรักษาชีวิตตัวเองให้รอด ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามกำจัดนางเอเลียนเสียให้สิ้นซากในอวกาศ เพราะถ้านางเกาะติดยานกลับไปยังโลกมนุษย์ เราก็เตรียมตัวสูญพันธุ์กันได้
ที่มาภาพ: teaser-trailer.com
ดิฉันชอบรูปลักษณ์และการเคลื่อนไหวของเอเลียนในเรื่องนี้นะ มันมีลักษณะที่เป็นไปตามขนบของเอเลียนอยู่ แต่ก็มีความสร้างสรรค์ ที่สำคัญ นางน่ากลัวอิ๊บอ๋าย น่ากลัวจนรู้สึกว่า ถ้าดิฉันเจอนางก็ควรจะรีบๆ ตายดีกว่า จะได้ไม่ต้องกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดให้เหนื่อยแรง ทั้งนี้ สิ่งที่ช่วยสร้างความน่าสะพรึงให้แก่นางจนถึงขีดสุด ก็คือดนตรีประกอบ ผลงานของ จอน เอ็กสตรานด์ คอมโพสเซอร์และนักออกแบบเสียงชาวสวีดิช ผู้ประพันธ์ดนตรีในเรื่อง Child 44 ด้วย ซาวด์ของเอ็กสตรานด์ระทึกมากจริงๆ แค่ฟังดนตรีอย่างเดียวก็ขนพองสยองเกล้าแล้ว นี่แค่นึกถึงก็ยังสะดุ้งเฮือกไม่หาย
อีกองค์ประกอบหนึ่งที่โดดเด่นมากสำหรับหนังเรื่องนี้ คือการถ่ายภาพ โดยผู้กำกับภาพมือฉมังชาวไอริช เชียมัส แม็กการ์วีย์ ผู้เข้าชิงออสการ์สาขาถ่ายภาพยอดเยี่ยมมาแล้ว 2 ครั้ง จากเรื่อง Atonement (ปี 2007) และ Anna Karenina (ปี 2012) ฉากลองเทคซึ่งเป็นฉากเปิดเรื่อง Life นี่ดิฉันอยากจะกราบงามๆ กล้องเคลื่อนไปรอบห้องบังคับการของสถานีอวกาศ จับภาพผู้บัญชาการและลูกเรือซึ่งกำลังปฏิบัติการตามหน้าที่ของตนในสภาวะไร้น้ำหนัก แล้วกล้องก็ลอยตามตัวละครจากมุมหนึ่งไปสู่อีกมุมหนึ่งอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีการตัดภาพ เป็นการแนะนำฉากที่เกิดเหตุการณ์ของเรื่อง และแนะนำตัวละครได้ครบทั้ง 6 ตัวภายในเวลาไม่กี่นาที ภาพสุดท้ายที่ถ่ายออกไปจากหน้าต่าง แทนสายตาของเจค จิลเลนฮาล มองออกไปเห็นไรอัน เรย์โนลดส์ตัวจิ๋วๆ อยู่ในห้วงอวกาศ กำลังรอรับยานที่บรรทุกตัวอย่างดิน เป็นภาพที่เลิศสะแมนแตนและทำให้เราลุ้นจนตัวโก่งได้ ไม่ต่างจากอารมณ์ของตัวละครในตอนนั้นเลย
หนังนำนักแสดงชั้นนำมาประชันบทบาทกันอย่างมีนัยยะสำคัญ ดิฉันเองยังไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ดูจิลเลนฮาลกับเรย์โนลดส์ในหนังเรื่องเดียวกันได้ แถมยังเป็นหนังเอเลียนอีกต่างหาก แต่ถ้าได้ดูก็จะเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นสองคนนี้ คือการเลือกนักแสดงและการวางบทบาทของนักแสดงนั้น มันจะผูกพันกับแนวทางของหนังพอสมควร ซึ่งถ้าใครชอบหนังแนว Anti-Humanism หรือต่อต้านมนุษยนิยม ก็คงจะชอบเรื่องนี้ได้ไม่ยาก แต่ถ้าใครมนุษยนิยมจ๋าๆ หนังเรื่องนี้ก็จะเป็นแค่หนังเกรดบีเรื่องหนึ่ง
ในส่วนของดิฉันเอง แค่นิยามความหมายของ “ชีวิต” ที่หนังนำเสนอ ก็โดนแล้ว และก็นิยามนี้แหละที่ทำให้ดิฉันรู้สึกกลัวชีวิตมากกว่ากลัวความตาย ดังคำโปรยของหนังที่ว่า “Fear life, not death.” ได้จริงๆ
สรุป: จ่าย 140 ได้กลับมา 165
โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
29 มีนาคม 2017
(ขอบคุณภาพปกจาก fandango.com)
