ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 140; ดู Mary And the Witch’s Flower หรือชื่อไทย “แมรี่ผจญแดนแม่มด” ภาพยนตร์แอนิเมชันฝีมือทีมงานลูกหม้อสตูดิโอจิบลิ
หลังจากสตูดิโอจิบลิประกาศเลิกสร้างอะนิเมะ และทำเรื่อง When Marnie Was There เป็นเรื่องสุดท้ายเมื่อปี 2014 ซึ่งได้เข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์แอนิเมชันยอดเยี่ยมประจำปี 2015 (อ่านได้ในเบี้ยน้อยหอยน้อย 031 ฮ่ะ) ทีมงานส่วนหนึ่งก็ได้ออกไปตั้งบริษัทใหม่ ชื่อว่าสตูดิโอโพน็อค (Studio Ponoc) สร้างอะนิเมะเรื่อง Mary and the Witch’s Flower ออกมาเป็นเรื่องแรก โดยดัดแปลงจากนวนิยายสำหรับเด็กเรื่อง The Little Broomstick (ไม้กวาดด้ามน้อย) ซึ่งนักประพันธ์หญิงชาวอังกฤษ แมรี่ สตวร์ต เขียนไว้ตั้งแต่ปี 1971 หรือเมื่อ 46 ปีที่แล้ว หนังมีชื่อภาษาญี่ปุ่นว่า メアリと魔女の花 (เมะอะหริโทะ มะโจะโนะ ฮะหนะ) เมะอะหริ ก็คือ “แมรี่” โทะ แปลว่า “กับ” ฮะหนะ แปลว่า “ดอกไม้” มะโจะโนะ ฮะหนะ ก็ “ดอกไม้ของแม่มด” กำกับโดย โยเนบายาชิ ฮิโรมาสะ ผู้กำกับเรื่อง When Marnie Was There นั่นเอง
เนื้อเรื่องบางส่วนของหนังเรื่องนี้ทำให้คิดถึงแฮร์รี่ พ็อตเตอร์นิดๆ ไม่แน่ว่าป้าเจ. เค. โรว์ลิง อาจจะได้แรงบันดาลใจมาบ้างก็ได้ เพราะแฮร์รี่ของป้ามีความคล้ายคลึงกับแมรี่ ตัวเอกเรื่อง Mary and the Witch’s Flower อยู่ กล่าวคือ ทั้งสองเป็นเด็กธรรมดาค่อนไปทาง loser ในโลกมนุษย์ เนื่องด้วยลักษณะประจำตัวบางอย่าง แต่ลักษณะดังกล่าวนั้นกลับเป็นความพิเศษในโลกเวทมนตร์ อย่างไรก็ดี สองคนนี้ก็มีความแตกต่างอย่างสำคัญ คือแฮร์รี่เป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ ในขณะที่แมรี่เป็นแม่มดเก๊ เธอเป็นมนุษย์ธรรมดาที่บังเอิญได้ไปพบดอกไม้ประหลาดในป่า ยางของดอกไม้นี้ทำให้เธอมีพลังเวทย์ขึ้นมา และทำให้ไม้กวาดที่ดูง่อยๆ ด้ามหนึ่งกลายเป็นไม้กวาดบินได้ บินพาเธอเข้าไปในดินแดนแม่มด จนกระทั่งเธอได้กลายเป็นนักเรียนคนเก่งของโรงเรียนเวทมนตร์เอนดอร์
ที่มาภาพ: eldiario.es
หนังมีการสืบทอดสไตล์ของจิบลิอย่างเห็นได้ชัด ทั้งในด้านงานภาพ การออกแบบตัวละคร และที่สำคัญคือความดาร์ก โรงเรียนเวทมนตร์ในหนังเรื่องนี้ดูฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้วมาก เหมือนเมืองลูกกวาดสีหวาน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียน ภายใต้การนำของมาดามมัมเบิลชุคผู้เป็นครูใหญ่ มีแต่ความไม่ชอบมาพากล ตัวละครแมรี่ก็ดาร์กใช่ย่อย เพราะเธอหลงใหลได้ปลื้มพอสมควรกับความเด่นดังจอมปลอมอันเนื่องมาจากเวทมนตร์ซึ่งบังเอิญได้มาชั่วคราว แถมยังเป็นคนเอาตัวรอดเก่งแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง จนเมื่อเกิดเหตุร้ายขึ้นถึงได้เรียนรู้ว่าการกระทำของตัวเองทำให้คนอื่นพลอยซวยไปด้วย เธอจึงทุ่มสุดตัวเพื่อแก้ไขความผิด ซึ่งทำให้ได้ค้นพบเรื่องที่เลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีก เรียกได้ว่า ภายใต้หน้าหนังที่สดใส หนังแสดงด้านมืดของเวทมนตร์แบบมืดสนิทเลยทีเดียว
ถ้าจะมีอะไรชวนให้เซ็งอยู่บ้างสำหรับหนังเรื่องนี้ ดิฉันว่าคือความเนือยของบทในช่วงครึ่งแรก ที่จริงหนังเปิดเรื่องได้เร้าใจมาก เป็นฉากเปิดที่หวือหวามากสำหรับแอนิเมชัน แต่หลังจากนั้นจังหวะการเล่ามันยืดไปหน่อย พอถึงช่วงครึ่งหลังซึ่งเป็นการไล่ล่าและต่อสู้กันด้วยเวทมนตร์จึงค่อยกระชับฉับไวขึ้น จนช่วงสุดท้ายนี่จัดว่าเป๊ะเลย สลายความดาร์กได้อย่างหมดจด คนดูกลับบ้านสบายใจไม่มีอะไรติดค้าง รู้สึกว่าการเป็นคนธรรมดาสามัญที่ไม่มีอะไรวิเศษวิโส ไม่มีความสำคัญ ไม่เด่นไม่ดัง ไม่มีใครรู้จัก เป็นชีวิตที่ดี๊ดี
สรุป: จ่าย 140 ได้กลับมา 135
โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
14 ตุลาคม 2560
(ขอบคุณภาพปกจาก slate.com)
