ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 055; ไปลิโด 2 ดู Room หนังที่รอคอยมานาน ตามประสาคนรักเด็ก
หนังเรื่องนี้เป็นผลแห่งการร่วมทุนระหว่างแคนาดากับไอร์แลนด์ สร้างจากนวนิยายที่ได้รับรางวัลและได้รับยกย่องจากหลายสถาบัน ของคุณเจ้เอ็มม่า โดโนฮิว นักเขียนมือรางวัลชาวไอริช-คาเนเดียน เธอรับหน้าที่เขียนบทหนังเอง โดยใช้กลวิธีการเล่าเรื่องแบบหนังสือเป๊ะ คือเล่าผ่านมุมมองของเด็กชายวัย 5 ขวบ ชื่อแจ็ค (แสดงโดย เจค็อบ เทรมเบลย์) ผู้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ (แสดงโดย บรี ลาร์สัน) ในห้องเล็กๆ ที่ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงช่องแสงบนหลังคาให้แสงสว่างฉายเข้ามาบ้าง แจ็คเกิดในห้องนี้ และคิดว่ามันคือโลกทั้งโลกตามที่แม่สอน แต่แล้ววันหนึ่งแม่ก็บอกเขาว่า มีโลกที่แท้จริงอยู่ข้างนอก แม่ถูกจับมาขังไว้ตั้งแต่อายุ 17 อยู่ในห้องนี้มา 7 ปีแล้ว และบัดนี้ถึงเวลาแล้วที่จะต้องออกไป
การลักพาตัวเด็กสาวไปกักขังและล่วงละเมิดทางเพศเป็นเวลายาวนานจนกระทั่งมีลูก แล้วลูกก็ถูกกักขังไปด้วยนั้น เป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงมาก คนที่จะก่อเหตุแบบนี้ได้ต้องเป็นโรคจิตอยู่แล้ว แต่เขาจะดูปกติมากจนสามารถล่อลวงเด็กสาวให้หลงเชื่อได้ สำหรับมนุษย์เรา อิสรภาพเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด ถ้าต้องมาถูกกักขังพร้อมๆ กับถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจ โดยมีเด็กต้องเกิดมารับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อไปด้วย บางทีอาจเป็นชะตากรรมที่โหดร้ายกว่าความตาย ดังนั้น ถ้าหนังนำเสนออย่างตรงไปตรงมาเกินไป มันก็จะสลดหดหู่เกินและอาจจะกลายเป็นหนังที่ไม่มีชั้นเชิง ดิฉันจึงคิดว่าเอ็มม่า โดโนฮิวเทพมากๆ ที่เลือกนำเสนอผ่านมุมมองของเด็กซึ่งไม่เคยเห็นโลกภายนอก เพราะความคิดเขาจะบริสุทธิ์มากจนลดทอนความโหดร้ายของเรื่องลงได้ระดับหนึ่ง แต่ในขณะเดียวกัน ยิ่งไม่เห็นความโหด เราก็จะยิ่งจินตนาการถึงมันมากขึ้น เพราะฉะนั้นการลดทอนไม่ให้เราเห็นด้วยตา จึงเป็นการเพิ่มระดับความสามารถในการมองเห็นด้วยใจ ซึ่งยิ่งทำให้เราสะทกสะเทือนใจกับเรื่องราวและตัวละครมากขึ้นเป็นทวีคูณ
บรี ลาร์สัน รับบทหนักสุดๆ สำหรับการเป็นแม่ซึ่งต้องแบกรับความเลวร้ายทุกอย่างในชีวิต พร้อมๆ กับปกป้องลูกไม่ให้ความเลวร้ายใดมาแผ้วพาน จนกระทั่งถึงจุดหักเหที่ทำให้เธอตัดสินใจเด็ดขาดว่าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว และใช้เวลาเพียง 1 วันในการเตรียมลูกให้พร้อมสำหรับการหนี หลังจากนั้นเมื่อออกมาสู่โลกภายนอก เธอก็ยังต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองซึ่งยังคงถูกจองจำอยู่ในห้องนั้น ไม่สามารถก้าวข้ามความเจ็บปวดแล้วเดินหน้าต่อไปได้ ทั้งหมดนี้เป็นอารมณ์ความรู้สึกที่ทับซ้อนกันหลายชั้นและเชื่อมโยงกันหลายระดับ ซึ่งลาร์สันก็ถ่ายทอดได้อย่างชนิดที่ว่า แค่เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย อินเนอร์ก็มาเต็มราวกับขึ้นเป็นซับไตเติลให้อ่านเลยว่าเธอรู้สึกยังไง
ส่วน ด.ช.เจค็อบ เทรมเบลย์ ป้าขอบอกว่า น้องคือเทวดามาเกิดแท้ๆ ทุกฉากทุกตอนแสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติและไร้ที่ติ น่าจะเป็น narrator (ตัวละครผู้ทำหน้าที่เล่าเรื่อง) ที่อายุน้อยที่สุดตั้งแต่เคยดูมา พลังการแสดงของน้องทำให้เข้าใจเลยว่า เพราะอย่างนี้นี่เล่า แม่ของเจ้าจึงได้เข้มแข็งถึงปานนี้
เมื่อประสบชะตากรรมอันเลวร้าย เราจะสามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยความเข้มแข็งของตัวเองก็จริง แต่ความเข้มแข็งนั้นจู่ๆ มันจะเกิดขึ้นเองได้หรือ แท้จริงเราต้องมีอะไรบางอย่างเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว จะเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นสิ่งของ เป็นสถาบัน หรือเป็นความคิดความเชื่อใดๆ ก็ตาม เราจะเอาใจไปยึดโยงไว้ แล้วพยายามยืนหยัดให้ได้เพื่อสิ่งนั้น
“ไม่มีใครเข้มแข็งได้โดยลำพัง” จึงเป็นสัจธรรมอย่างแท้จริง
สรุป: จ่าย 120 ได้กลับมา 150
หมายเหตุ: Room เข้าชิงออสการ์ 4 สาขา
1. ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม
2. ผู้กำกับยอดเยี่ยม – เลนนี่ เอบราฮัมสัน ผู้กำกับชาวไอริช
3. บทภาพยนตร์ดัดแปลงยอดเยี่ยม – เอ็มม่า โดโนฮิว
4. นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม – บรี ลาร์สัน (ได้มาแล้วทั้ง SAG Awards, BAFTA และลูกโลกทองคำ)
โดย ปวิวัณณ์ คำเจริญ
18 กุมภาพันธ์ 2016
