Tag: ภาพยนตร์

ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 044; ไปสกาลา ดู Ant-Man มนุษย์มดมหากาฬ (ชอบชื่อไทย อิๆๆ) หนังปิดเฟส 2 ของจักรวาลมาร์เวลเพื่อนำเข้าสู่เฟส 3 นี้ เปิดตัวซูเปอร์ฮีโร่คนใหม่ ซึ่งถือกำเนิดขึ้นจากนวัตกรรมของนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ ดร. แฮงค์ พิม (แสดงโดย ไมเคิล ดักลาส) ดร. พิมเคยสังกัดหน่วยชีลด์ และได้ค้นพบอนุภาคชนิดหนึ่งที่สามารถย่อและขยายขนาดของสิ่งต่างๆ ได้ ตั้งชื่อว่า อนุภาคพิม (Pym Particles) เขาใช้อนุภาคพิมในการประดิษฐ์ชุด Ant-Man เพื่อย่อขนาดร่างกายของคนที่ใส่ชุดนี้ให้เล็กเท่ามดแต่ยังมีพละกำลังเท่าเดิม

ลุงอัลแสดงเป็นแดนนี่ คอลลินส์ นักร้อง-นักแต่งเพลงชื่อดัง ซึ่งยังคงความดังอยู่ได้ด้วยการกินบุญเก่า เล่นคอนเสิร์ตก็ร้องแต่เพลงเดิมๆ แฟนเพลงก็มีแต่ผู้สูงอายุ ชีวิตแกดูฉาบฉวยจนรู้สึกเซ็ง

สารคดีเรื่อง The Wolfpack โดยใช้เวลาถ่ายทำและตัดต่อรวม 5 ปี เด็กหนุ่มทั้งหกเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน พ่อเป็นชาวเปรู แม่เป็นชาวอเมริกัน ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอพาร์ตเมนต์สำหรับคนรายได้น้อยที่โลเวอร์อีสต์ไซด์

แมคคาร์ธีเป็นนักแสดงที่มีฝีมือจริงๆ เธอแสดงเป็น ซูซาน คูเปอร์ เจ้าหน้าที่วิเคราะห์ข้อมูลของ CIA ซึ่งจริงๆ แล้วสอบเข้า CIA ได้ด้วยคะแนนยอดเยี่ยมทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ แต่กลับไม่ได้ทำหน้าที่สายลับ

ครอบครัวเบลิเยร์ ประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูกสาวชื่อโปล่า (Paula) และลูกชายชื่อกองตาง (Quentin) ครอบครัวนี้เป็นเจ้าของฟาร์มโคนมเล็กๆ ในนอร์มังดี ทำผลิตภัณฑ์จากนมขาย พ่อแม่และกองตางหูหนวกเป็นใบ้ โปล่าจึงต้องทำหน้าที่สื่อสารกับชาวบ้านชาวช่องแทนทุกคน เช่น ขายชีสในตลาด ติดต่อกับคู่ค้า ตามสัตวแพทย์เวลาวัวป่วย คอยแปลภาษามือเวลาพ่อแม่คุยกับคนอื่นหรือดูทีวี แล้วยังต้องช่วยงานในฟาร์มด้วย ครอบครัวนี้เฮฮามากและรักกันสุดๆ แต่ปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อโปล่าปิ๊งหนุ่มที่โรงเรียน

หลังจากได้ดูชีวิตของอิจิโกะในฤดูร้อนกับฤดูใบไม้ร่วงไปแล้วในหนังภาคแรก คราวนี้ก็มาถึงฤดูหนาวกับฤดูใบไม้ผลิ หนังยังคงใช้วิธีการเล่าเรื่องแบบเดิมทุกประการ ให้เราได้เห็นทั้งรายละเอียดในการทำงานและการทำอาหารของอิจิโกะ ในขณะเดียวกันก็คลี่คลายปมที่ผูกไว้ทีละน้อย ทั้งเรื่องที่แม่ทิ้งไป และความขัดแย้งในใจของอิจิโกะเอง ซึ่งไม่ว่าเธอจะทำได้ดีแค่ไหนในการใช้ชีวิตที่โคโมริ แต่เธอก็ยังรู้สึกตลอดเวลาว่าอยากจะไปจากที่นี่ เพราะเธอไม่ได้เลือกที่จะอยู่ แต่กลับมาอยู่เพราะไม่มีที่ไป

ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 038; เที่ยว Jurassic  World  ธีมปาร์คสุดสะพรึง ที่สกาลา สำหรับคนที่ชื่นชอบหนัง Jurassic Park ดิฉันว่าส่วนใหญ่ก็คงจะอยากเห็นปาร์คแห่งนี้เปิดบริการขึ้นมาจริงๆ ในหนังสักภาค หลังจากที่ไม่ผ่านการประเมินความปลอดภัยและต้องปิดตัวลงตั้งแต่ยังไม่ได้เปิดเมื่อ 22 ปีที่แล้ว บางคนอาจจะอยากดูไดโนเสาร์พันธุ์ต่างๆ บางคนอาจจะอยากตื่นตาตื่นใจไปกับสวนสนุกในจินตนาการ และบางคนก็อาจเป็นอย่างดิฉัน คือชอบดูไดโนเสาร์ไล่กินคนแล้วเอ็นจอยความระทึกของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่เกินความคาดหมายเท่าไหร่ ที่หนังเรื่องที่ 4 ในตระกูล Jurassic Park นี้ จะวางพล็อตให้ปาร์คได้เปิดบริการขึ้นมา แล้วไดโนเสาร์ก็หลุดออกจากที่คุมขังมาไล่ล่าคน โดยคนเป็นหมื่นๆ ที่มาเที่ยวปาร์คก็ไม่รู้จะหนีไปไหน เพราะปาร์คตั้งอยู่บนเกาะอันเป็นสถานที่ปิด แหม! ตามสูตรเป๊ะ

ท่านใดไม่ได้ดูไตรภาค Mad Max เมื่อ 30 กว่าปีที่แล้ว ไม่ต้องตกใจ ดิฉันก็เกิดไม่ทัน อิๆๆ แต่ก็ไปดู Fury Road ได้โดยไม่งุนงงสงกา เพราะหนังเรื่องนี้ไม่เชิงว่าเป็นภาคต่อที่มีเหตุการณ์ต่อเนื่องจากไตรภาค

ลองจินตนาการถึงโลกที่อัจฉริยบุคคลทั้งหลายมาอยู่รวมกัน ที่ที่พวกเขาสามารถสร้างสรรค์อะไรก็ได้โดยไม่มีขีดจำกัด ไม่มีอำนาจรัฐเข้ามาแทรกแซง ลองคิดดูสิว่าที่นั่นจะยอดเยี่ยมขนาดไหน

ในงานประเภทบันเทิงคดี (fiction) ฉากที่เกิดเหตุการณ์ของเรื่องอาจจะเป็นที่ที่ไม่มีอยู่จริง แต่เป็นดินแดนซึ่งจินตนาการขึ้นให้เป็น 'โลกของตัวละคร' หรือถ้าจะเปรียบให้ใหญ่กว่า 'โลก' ก็กล่าวได้ว่ามันคือ 'จักรวาลของตัวละคร' ที่ซึ่งตัวละครใช้ชีวิตและดำเนินบทบาทต่างๆ ตามท้องเรื่อง สิ่งนี้มีศัพท์เฉพาะเรียกว่า fictional universe (ดิฉันแปลเองโง่ๆ ว่า จักรวาลของบันเทิงคดี) ซึ่งถ้าบันเทิงคดีหลายเรื่องเกิดขึ้นใน 'จักรวาล' เดียวกัน ก็จะเรียกว่า fictional shared universe (แปลขำๆ ว่า จักรวาลร่วมของบันเทิงคดี) เราคุ้นเคยกับ shared universe ในหนังมามากมาย เช่น Harry Potter ทั้ง 7 ภาค The Lord of the Rings + The Hobbit และ X-Men ทั้งหลาย แต่คงไม่มีจักรวาลใดแล้วที่ใหญ่โตกว้างขวางเท่า "จักรวาลภาพยนตร์มาร์เวล" หรือที่มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า Marvel Cinematic Universe (MCU)