Tag: วิจารณ์หนัง

Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings น่าจะเป็นหนังในจักรวาลมาร์เวลเรื่องแรกที่เราตั้งใจรอคอยด้วยเหตุผลหลายประการ อย่างแรกคงเป็นเพราะนี่เป็นซูเปอร์ฮีโร่ชาวเอเชียคนแรกในจักรวาลอันไพศาลและโด่งดังนี้ บวกกับเมื่อตัวอย่างหนังออกมา ไม่ว่าจะการตัดต่อ ภาพหนังสวยๆ รวมทั้งดนตรีประกอบ ก็ชวนดูยิ่งนัก (แม้จะหวั่นๆ อยู่ว่า Awkwafina จะเล่นมุกแป้กหรือเปล่า) และที่สำคัญ หนังเรื่องนี้มีเฮียเหลียงเว้ยเฮ้ย

“행복은 나눌수록 커지잖아요.” (ความสุข...ยิ่งให้ก็ยิ่งมากขึ้นไง) นี่คำโปรยสุดแสบและย้อนแย้งมากบนโปสเตอร์หนังเรื่อง Parasite (기생충) ผลงานการกำกับล่าสุดของบงจุนโฮ (봉준호) ที่คว้ารางวัลปาล์มทองคำ (Palme d’Or) จากเทศกาลหนังเมืองคานส์ และเพิ่งได้รางวัลลูกโลกทองคำ สาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมมาหมาดๆ ท่ามกลางกระแสของหนังภาคต่อแฟรนไชส์และรีเมค/รีบูตอันมากมายที่เกลื่อนโรงหนังอยู่ตอนนี้ ในฐานะคนดูหนังคนหนึ่ง บางทีเราก็รู้สึกว่าอยากเห็นไอเดียใหม่ๆ ที่เป็น originality บ้าง และนั่นก็คือสิ่งที่บงจุนโฮนำมาให้เราดูใน Parasite

ชูเกียรติ “มะเดี่ยว” ศักดิ์วีระกุล เคยสร้างปรากฏการณ์ “ไม่ตรงปก” มาครั้งหนึ่งกับหนังเรื่อง “รักแห่งสยาม” (2550) ที่ทำให้คนดูไปเหวอในโรง เนื่องจากใบปิดและตัวอย่างหนังที่ชวนให้เข้าใจว่าเป็นหนังรักวัยรุ่นใสๆ แต่ของจริงกลับเป็น family drama แสนหนักหน่วง บวกกับฉากจูบอันลือลั่น ทำให้หลายคนถึงกับช็อกไปตามๆ กัน 12 ปีถัดมา ความไม่ตรงปกจากตัวอย่างหนังของมะเดี่ยวก็กลับมาอีกครั้งในเรื่อง “ดิว ไปด้วยกันนะ” บอกตรงๆ ว่าดูตัวอย่างแล้วนึกว่าเป็นหนังรักดรามาน้ำตาแตก บวกกับรีวิวที่หลายคนว่าซึ้งมากอย่างนั้นอย่างนี้ เราเองก็เตรียมตัวเข้าไปเสพอารมณ์ซึ้งเต็มที่ ปรากฏว่าพอดูไปสักพัก ในหัวกลับมีแต่ “อิหยังวะ” กับ “แบบนี้ก็ได้เหรอ” สลับกับการขมวดคิ้วเป็นปมอยู่เนืองๆ จบด้วยการเดินออกจากโรงมาด้วยความ “ไม่สุด” อย่างแรง

ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 195; ดู Joker หนังของตัวร้ายที่เรารัก โจ๊กเกอร์เป็นตัวร้ายสำคัญในหนังสือการ์ตูนเรื่อง Batman ของค่ายดีซีคอมิกส์ เมื่อมีการสร้าง Batman เป็นหนังการ์ตูน ละครทีวี และหนังคนแสดง โจ๊กเกอร์ก็ยังคงเป็นตัวร้ายสำคัญ การทาหน้าขาวย้อมผมสีเขียวแบบตัวตลก กับปากแดงที่แสยะยิ้มตลอดเวลาสมฉายา ‘โจ๊กเกอร์’ ไม่เคยสร้างความตลกให้แก่ใคร มีแต่ความขำขื่นและเขย่าขวัญสั่นประสาท ก็เลยพอดีกันกับแบทแมนซึ่งถ้าจะว่ากันจริงๆ ก็มีปมในใจซับซ้อนอยู่พอควร

ปกติเวลาเครียดๆ เราจะชอบหาหนังประเภท disaster movie หรือ monster movie ดูเสมอ เพราะหนังสองประเภทนี้มีจุดเด่นอยู่ที่การให้ความบันเทิงคนดูแบบไม่ต้องสนใจเนื้อเรื่องมาก มีพล็อตหลวมๆ อยู่นิดนึง จากนั้นก็ประโคมจัดความหายนะทั้งปวงมาจับเรียงใส่ในหนัง (บางเรื่องอาจต้องใช้คำว่า “เท” คือไม่เสียเวลาเรียงด้วยซ้ำ) ซึ่ง Crawl ก็ตอบโจทย์ข้างต้นได้ดี เนื่องจากเป็นหนังที่มีสัตว์ร้ายออกมากินคนท่ามกลางพายุฝนที่กำลังถล่มเมืองอยู่ แพ็กคู่ทูอินวันมากๆ

แดนี่ หญิงสาวชาวอเมริกันที่อยู่ในช่วงการทำใจจากโศกนาฏกรรมในครอบครัว ตัดสินใจไปสวีเดนกับคริสเชียน แฟนหนุ่ม พร้อมด้วยเพื่อนๆ ของฝ่ายชาย เพื่อไปเก็บข้อมูลทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับประเพณีเฉลิมฉลองวันกลางฤดูร้อนในท้องถิ่นที่จัดขึ้นทุกๆ 90 ปี โดยทั้งหมดหารู้ไม่ว่าการเฉลิมฉลองครั้งนี้มีอะไรที่เกินความคาดหมายของพวกเขามากทีเดียว Midsommar มีจุดเริ่มที่คล้ายกับ Hereditary ผลงานเรื่องก่อนหน้าของอารี แอสเตอร์ (Ari Aster) คือมีตัวละครที่ประสบกับภาวะ PTSD (Post traumatic stress disorder) หลังการสูญเสียสมาชิกในครอบครัว ซึ่งนำไปสู่อาการซึมเศร้า และก่อให้เกิดปัญหากระทบกระทั่งกับคนใกล้ตัว

ก่อนอื่นต้องขอบอกว่า The Lion King ฉบับรีเมกนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาวิจารณ์กันมาขนาดนั้น โดยรวมๆ มันก็ดูเพลินดี ส่วนคำวิจารณ์ด้านลบส่วนใหญ่มักเกิดจากความคาดหวังว่าจะต้องดีเทียบเท่าเวอร์ชันต้นฉบับ (ซึ่งทำได้ยากมากนะ) อย่างน้อยเวอร์ชันรีเมกนี้ก็ยังเก็บองค์ประกอบดีๆ จากต้นฉบับไว้ค่อนข้างครบถ้วน แถมเรียบเรียงดนตรีใหม่ให้อลังการขึ้นกว่าเดิม ด้านตัวละคร สการ์มีความร้ายไปอีกแบบ ทีโมนกับพุมบาตลกมาก (ฉากล่อไฮยีนาของคู่หูโคตรฮา คนดูหัวเราะลั่นโรง) 🐗 และราฟิกิ (ที่ให้เสียงพากย์โดย John Kani เสด็จพ่อทีชาคาของฝ่าบาททีชัลลาจาก Black Panther) ก็ดูจริงจังมากขึ้นและให้อารมณ์แอฟริกาดี

ราชสำนักต้าถังเกิดความวุ่นวาย เมื่อองค์จักรพรรดิทรงประชวรด้วยอาการประหลาดและเสด็จสวรรคตในเวลาเพียงไม่กี่วัน ต่อมาเมื่อองค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ได้ไม่นานก็ทรงเป็นอัมพาตทันที ในที่เกิดเหตุมีเพียงรอยเท้าแมวและขนแมวเป็นเบาะแสเบื้องต้น กวีหนุ่มไป๋เล่อเทียนและภิกษุจากญี่ปุ่นนามคูไคที่ร่วมมือกันไขปริศนาครั้งนี้ พบว่าต้นเหตุของเรื่องประหลาดทั้งหมดนี้ อาจเกี่ยวพันไปถึงการตายของหยางกุ้ยเฟย——พระชายาเอกในจักรพรรดิถังเสวียนจง——เมื่อสามสิบปีก่อน

ดูหนังอย่างคนเบี้ยน้อยหอยน้อย 194; ดู A Quiet Place “ดินแดนไร้เสียง” หนังสยองขวัญขวัญใจผู้ชมและเวทีรางวัล ประจำปี 2018 หนังเรื่องนี้ให้ประสบการณ์ที่แปลกมากสำหรับดิฉัน คือขณะที่ดูในโรงเมื่อปีกลาย รู้สึกอึนมาก หนังอะไรลำไยเยี่ยงนี้ แล้วพอเริ่มจะมันส์ขึ้นมาก็ดันตัดจบ #คืออารายยยย แต่ครั้นเวลาผ่านไป 1 ปี หนังได้มาฉายทางทีวีแล้ว ปรากฏว่าดิฉันเปิดทีวีขึ้นมาเจอเรื่องนี้ทีไรก็ต้องดูทุกที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ดูไปดูมาก็เริ่มจะคิดอะไรได้ต่างๆ จนต้องเอามาเมาท์มอยนี่แหละฮ่ะ เรื่องราวใน A Quiet Place เกิดขึ้นในอนาคต ปี ค.ศ. 2020 ซึ่งก็คือปีหน้านี่เอ๊ง! ในตอนนั้น มนุษย์ถูกสัตว์ประหลาดบ้าอะไรสักอย่างทำลายล้างจนแทบจะสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ เพียงแค่ใครทำเสียงดังขึ้นมา ตัวเวรตะไลนั่นก็จะออกมากุดหัว มนุษย์ก็เลยต้องอยู่อย่างเงียบที่สุด ถ้ายังอยากรักษาชีวิตไว้ให้อยู่รอดในโลกแสนเหียกนี้ต่อไป

ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ดิสนีย์ดูจะสนุกกับการเอาภาพยนตร์แอนิเมชันเรื่องเด่นๆ ของตัวเองมารีเมกเป็นเวอร์ชันคนแสดง (live-action) ไม่ว่าจะเป็น Cinderella (2015) The Jungle Book (2016) Beauty and the Beast (2017) และล่าสุดที่ออกฉายไปแล้วคือ Dumbo (2019) Aladdin แอนิเมชันฉบับปี 1992 ก็เป็นแอนิเมชันเรื่องดังอีกเรื่องที่สร้างภาพจำให้กับแฟนหนังดิสนีย์ ด้วยดนตรีและเพลงประกอบที่ได้รางวัลออสการ์ (สมัยนั้นลุง Alan Menken ได้รางวัลสาขานี้บ่อย จนมีคนแซวว่า เปลี่ยนชื่อรางวัลเป็น Alan Menken Award ซะเลยดีไหม) ตลอดจนตัวละครยักษ์จีนี่ตัวสีฟ้าที่แสนน่ารักทะเล้น และน่าจดจำเกินตัวละครเจ้าของชื่อเรื่องไปเสียอีก เมื่อนำเรื่องนี้มาสร้างเป็นฉบับคนแสดง แน่นอนว่าปัญหาใหญ่ที่ทุกคนต้องคิดถึงเป็นข้อแรกก็คือ “จะหาใครมาแสดงเป็นยักษ์จีนี่กันล่ะ” เนื่องจากในฉบับแอนิเมชัน รอบิน วิลเลียมส์ (Robin Williams) นักแสดงตลกผู้ล่วงลับพากย์เสียงบทนี้ไว้ดีมาก ทำให้บทนี้กลายเป็นบทที่ “ไม่มีใครแทนที่ได้” ไปเสียแล้ว