Tag: กลอนเปล่า
หนี
ซวนเซ
ผู้คนเบียดเสียด
ฉันพยายามทรงตัวในความแออัด
ไม่ให้ล้ม
คนมากมาย
ฉันเห็นแต่ความเดียวดาย ความเหงา ในสายตาของคนเหล่านั้น
ว้าวุ่น
ฉันอยู่ที่เดิมตลอดมา
คอยมองเธออยู่ห่าง ๆ แต่เธอไม่เคยสังเกตเห็น
ยิ้มของเธอช่างสดใส ทำให้โลกเบิกบาน
จากเริ่มต้นจนวันสุดท้าย
จำได้ไหม รักของเราเริ่มต้นเมื่อไหร่
ในค่ำคืนที่ฟ้าเกลื่อนไปด้วยดวงดาว
เธอกระซิบข้างหูฉัน
แล้วทันใดนั้น โลกของฉันก็เปลี่ยนไป