โดย Average Joe
13 กันยายน 2012
“แม่ม-โคตร-เสื่อม”
นี่คือสามคำที่ข้าพเจ้ายินดีมอบให้ Ted ตุ๊กตาหมีน้อยที่ทราม ถ่อย หื่น ขี้เอา ขี้เมา และปากเสียที่สุด (นี่เป็นคำชม) เท่าที่เคยเจอมา แม้หนังจะเต็มไปด้วยมุกตลกต่ำๆ บทสนทนาที่ทั้งจิกกัด ยียวนกวนประสาท หยาบคาย ทะลึ่งตึงตัง และการกระทำที่ห่ามๆ มุทะลุ อุบาทว์ ฯลฯ ของน้องหมีถ่อยตัวนี้และเพื่อนซี้ที่เป็นคน (Mark Wahlberg ในบทที่รั่วสุดๆ) แต่ก็ทำให้เรานั่งดูไปอมยิ้มไป หัวเราะกร๊ากกก รวมทั้งสบถและส่ายหัวไปตลอดการดู ฮ่าๆๆ
ที่มารูป: http://www.fatmovieguy.com
ประเด็นสำคัญของหนังที่ชัดเจนมากๆ ก็คือ เรื่องของผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักโต (man-child หรือ adultescent) ซึ่งเหมือนจะกลายเป็นวัฒนธรรมของคนสมัยใหม่ไปแล้ว ไม่ว่าจะอเมริกันหรือที่ไหนก็ตาม พวกเราหลายคน (โดยเฉพาะคนโสด) อาจจะยังคงใช้ชีวิตแบบสนุกเฮฮาไปวันๆ ทำงานก็พอแค่หาเลี้ยงชีพ ไม่ได้วางแผนระยะยาวให้กับชีวิต หรือคิดจะมีข้อผูกมัด ซึ่งเป็นความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ หมีถ่อยในเรื่องจึงทำหน้าที่เป็นเสมือนจิตใต้สำนึก/กระจกสะท้อนให้เห็น “ความไม่รู้จักโต” ของจอห์น ที่ยังคงบ้าการ์ตูน/ดารา/หนังที่ชื่นชอบในวัยเด็ก หรือพี้ยา/กินเหล้าเมาหัวราน้ำ แบบไม่คิดหน้าคิดหลังให้รอบคอบ จนกระทบถึงหน้าที่การงานและความสัมพันธ์ส่วนตัว
เหมือนหนังจะบอกเราว่า การได้รู้จักการสูญเสีย น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญในการ “เติบโตเป็นผู้ใหญ่” ของคนเราก็เป็นได้ เพราะนั่นคือสัจธรรมอย่างหนึ่งที่มาคู่กันกับการเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งในโลกนี้ เราจะไม่เรียนรู้อะไรเลยจากชีวิต หากเราไม่เคยผิดหวัง เสียใจ และสูญเสียมาก่อน และการที่จอห์นต้องสูญเสียถึงสองครั้งในเวลาใกล้ๆ กัน ก็เหมือนกับสัญญาณเตือนสติว่า คงถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะ “โต” และรับผิดชอบชีวิตให้มากกว่านี้
สิ่งที่ทำให้ขำเป็นพิเศษ ได้แก่ หมีเท็ดกับเคาน์เตอร์แคชเชียร์ (กัดตัวเองเรื่องการล้ำเส้น แม้จะถ่อยมากแต่ก็ดูน่าร้ากกกก ฮ่าๆๆ) ตาของการ์ฟิลด์ (O_O) และเหตุผลบ้าๆ บอๆ ในการเลื่อนตำแหน่งของเจ้าเท็ด (-_-“) ฉากเหล่านี้คงอยู่ในความทรงจำไปอีกนาน เอิ๊กๆๆ
สุดท้ายแล้ว แม้หมีน้อย ถ่อยสกุล จะปากหมีและนิสัยหยาบเถื่อนขนาดไหนก็ตาม มันก็สอนให้พวกเราได้รู้จักมิตรภาพ ความรัก และความจริงของชีวิตได้ และถ้าไม่ติดว่า อีน้องเท็ดมีนิสัยถ่อยๆ เสื่อมๆ มากมายขนาดนี้ อาจจะอยากได้ตุ๊กตาหมีหน้าตาอย่างนี้มาไว้ที่บ้านบ้าง เพราะมันน่ารักจริงๆ ให้ฟ้าผ่าเถอะ
8.5/10 ครับ
