โดย Average Joe
26 ธันวาคม 2012
เนื่องด้วยความจำเป็นหลายประการ ทำให้แผนการดูหนังเรื่อง The Impossible ต้องเลื่อนมาเรื่อยๆ จนถึงวันที่หนังใกล้จะลาโรงเต็มที และตรงกับวันครบรอบเหตุการณ์คลื่นยักษ์สึนามิเมื่อแปดปีก่อนพอดีด้วย
ที่มารูป: http://www.impawards.com
จริงๆ ก็เตรียมใจไว้ตั้งแต่ก่อนดูแล้วว่า จะต้องนั่งร้องไห้ในโรงหนังอีกแน่ๆ ทั้งจาก trailer ที่ได้ดูไปหลายรอบ ทั้งจากคำบอกเล่าของผู้ที่ดูมาแล้ว และเป็นไปตามที่คาด พอหนังเริ่มได้เพียงไม่กี่นาที ก็เหมือนมีบางอย่างดันเอาน้ำตามาเอ่อรออยู่ที่ขอบตาไว้แล้ว อาจจะเป็นเพราะเราเคยได้เห็นเหตุการณ์และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นแล้ว และรู้ชะตากรรมล่วงหน้าของตัวละครทั้งหลายตั้งแต่น้ำยังไม่กระทบดินด้วยซ้ำ
จากเหตุการณ์ครั้งนั้น หลายคนคงตระหนักถึงความจริงที่ว่า มนุษย์เราก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ กะจ้อยร่อย ไม่มีกำลังอำนาจจะไปต่อกรอะไรกับธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้ แต่หนังเรื่องนี้ทำให้เราเห็นคุณสมบัติในตัวมนุษย์ที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้พลังของธรรมชาติเหมือนกัน นั่นคือ “ความหวัง” และ “จิตวิญญาณแห่งความเป็นมนุษย์” และหากสองสิ่งนี้ได้ทำงานร่วมกันแล้ว อุปสรรคใดๆ ก็ไม่อาจจะขัดขวางได้
เมื่อคลื่นยักษ์ถาโถมกระแทกฝั่ง หลายคนสูญเสียชีวิต สูญเสียครอบครัว สูญเสียทรัพย์สิน สูญเสียกำลังใจ นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้า ไม่ว่าจะเกิดกับใครก็ตาม และในมุมมองของบางคน การที่ยังมีชีวิตอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อาจดูเป็นความโชคร้ายมากกว่าคนที่ตายไปแล้วก็ได้ หากแต่ภัยพิบัติครั้งนี้ก็ยังทำให้เห็นว่า “ความเป็นมนุษย์” ยังคงทำหน้าที่ตามครรลองของมันอยู่อย่างมั่นคง ในชีวิตคนเราคงต้องมีสักครั้งที่เงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ การศึกษา ไม่ได้ทำให้เรามีฐานะสูงหรือต่ำกว่าใคร สิ่งเดียวที่สามารถวัดค่าของคนคนหนึ่งได้ ณ ขณะนั้นก็คงเหลือเพียงความเห็นใจและความปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์เท่านั้น
ผู้กำกับ J.A. Bayona ที่เคยมีผลงานหนังดรามาสยองขวัญเรื่อง The Orphanage (El Orfanato) ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์แม่-ลูกเหมือนกัน ยังคงแสดงฝีมือในการเล่าเรื่องที่ดึงคนดูเข้าสู่อารมณ์ของตัวละครได้อย่างเก่งฉกาจ โดยไม่ทำให้ The Impossible ออกมาเป็นเพียงหนังพ่อแม่ลูกตามหากันเท่านั้น นอกจากนี้ งานด้านภาพและเสียง (ทั้งดนตรี และ Sound effects) ก็เป็นส่วนสำคัญมากๆ ที่ทำให้คนดูมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครได้อย่างสูง
พูดถึงนักแสดง เป็นที่รู้กันดีว่า Naomi Watts แสดงหนังเก่งขนาดไหน และเราก็ไม่ควรลืมด้วยว่า เธอก็เป็นนักแสดงคนหนึ่งที่ไม่ห่วงสวยจริงๆ ให้ตายเถอะ แสดงกี่เรื่องๆ เธอมักรับเละประจำ และฝ่ายเมกอัพคงมันมือไปกับการทำให้เธอโทรมได้อย่างมาก ส่วนพ่อหนุ่มน้อย Tom Holland ก็สมควรได้แจ้งเกิดและรับคำชมเชยอย่างมาก กับบทที่แทบจะแบกหนังทั้งเรื่องไว้เช่นนี้ และพี่ Ewan McGregor แม้จะไม่ได้โดดเด่นเท่าสองแม่ลูกยอดทรหด แต่ฉากโทรศัพท์ของพี่ มันสุดยอดจริงๆ (เป็นรองฉากโทรศัพท์ของ Brad Pitt จากเรื่อง Babel อยู่นิดนึง)
แม้ The Impossible จะเป็นหนังที่เกี่ยวกับหายนะครั้งยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งที่เกิดขึ้นกับมวลมนุษยชาติ อย่างไรก็ตาม หนังก็ไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงแค่บีบน้ำตาคนดูเท่านั้น แต่ทำให้พวกเราเห็นจิตใจที่เข้มแข็งของคนกลุ่มหนึ่งที่ผ่านความทุกข์ยากมาได้ และนั่นอาจส่งผลให้เราเองมีกำลังใจต่อสู้กับความทุกข์ของเราเองต่อไปได้ ด้วยจิตใจที่ไม่ย่อท้อและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
9/10 ครับ
ปล. นอกจากหลายๆ ชีวิตที่สูญเสียไปในเหตุการณ์ครั้งนั้น ขออุทิศบทรีวิวนี้ให้กับคนสองคนเป็นพิเศษ คนแรกคือฉม เพื่อนอักษรฯ ที่จากเราไปกับคลื่นยักษ์เมื่อแปดปีก่อน ส่วนอีกคนคือน้องเตี๊ยง น้องอักษรฯ ที่เพิ่งจากไปยังไม่ถึงสัปดาห์ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แม้จะไม่สนิทกับทั้งสองคนเลย ได้แต่เคยพูดจาทักทายหรือคุยกันเพียงผ่านๆ แต่การจากไปของเขาทั้งสองก็ทำให้เราใจหายได้ไม่น้อย แล้วลองคิดดูว่า หากคนที่ต้องจากเราไปเป็นคนที่ใกล้ชิดสนิทกับเรามากๆ จิตใจของเราจะได้รับความกระทบกระเทือนขนาดไหน ขอให้ฉมกับเตี๊ยงหลับให้สงบ
