โดย Average Joe
9 กันยายน 2014
สวัสดีวอลเลซ
ไม่ต้องแปลกใจหรือสงสัยอะไรนะ นายไม่รู้จักฉันหรอก พอดีว่าฉันได้ยินเรื่องนาย (เอ่อ จริงๆ แล้วคือเรื่องนายกับแชนทรี) มาจากอลันกับนิโคลอีกทีน่ะ มันโดนใจฉันมาก นายคงไม่ว่าถ้าฉันจะขอแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้นิดนึงนะ
ฉันรู้ว่านายนึกชอบแชนทรีตั้งแต่ครั้งแรกที่นายได้คุยกันในปาร์ตี้ของอลันแล้ว ใครล่ะจะไม่ชอบเธอ เธอทั้งน่ารัก ฉลาด มีเสน่ห์ หน้าที่การงานก็ดี เธอคุยกับนายได้ถูกคอไปทุกเรื่อง เข้าใจมุกตลกห่ามๆ ของนาย แล้วยังรับ-ส่งมุกไปกับนายได้ด้วย นายได้คุยสัพเพเหระกับเธอต่อระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกัน ทุกอย่างดูคลิกลงตัวไปเสียหมด นายกำลังรู้สึกดีที่ได้เจอคนที่ชะตาต้องกันแบบไม่คาดฝัน สถานการณ์กำลังจะเป็นไปได้สวย… แต่แล้วเธอก็ทำให้นายเงิบเมื่อเธอบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว
เมื่อเราชอบใครบางคน แถมเขายังคุยกับเราได้ถูกคอแบบต่อกันติดไปทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดูไร้สาระขนาดไหนก็ตาม เราก็คงอยากให้เขาเป็น “คนที่ใช่” แล้วความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการเป็นเพื่อนก่อน มันก็ช่างอุดมคติเสียเหลือเกิน นายอาจจะเคยเห็นคู่รักบางคู่ก็เริ่มต้นแบบนี้เช่นกัน แล้วทำไมมันจะเกิดกับนายบ้างไม่ได้ล่ะ หลังจากนั้นทุกครั้งที่อยู่กับแชนทรี นายคงคิดในใจอยู่เสมอว่า “มันจะเป็นยังไงนะ ถ้า…” ฉันว่าเป็นเรื่องปกตินะที่เวลาเราผิดหวังกับอะไรบางสิ่ง ในหัวเรามักคิดถึงแต่เหตุการณ์สมมติที่มักเป็นไปไม่ได้ จนบางครั้งเราเผลอหลอกตัวเองด้วยซ้ำว่า เรื่องที่สมมติไว้มันอาจจะเป็นไปได้สักวัน
ที่มารูป: http://www.flickeringmyth.com
ฉันเข้าใจดีว่าการหลงรักคนมีแฟนแล้วมันเป็นยังไง มันหน้าชื่นอกตรมนะ ไอ้กฎห้าข้อที่อลันบอกนายน่ะ จะบอกว่าฉันทำมาเกือบหมดล่ะ ตั้งแต่เก็บความรู้สึกไว้ไม่กล้าบอก ทำตัวเป็นที่ปรึกษารับฟังปัญหาของเธอกับแฟน (แต่ในใจอึดอัดจะตาย ถึงจะอยากบอกไปตรงๆ ว่า “เลิกกะไอ้นั่นแล้วมาคบฉันแทนสิ” ก็ทำไม่ได้) จนท้ายสุดก็ต้องสารภาพกับอีกฝ่ายจนได้ว่าเรารู้สึกยังไง (แน่นอนว่าคำตอบมันไม่ใช่อย่างที่นายอยากได้เลย) ซึ่งฉันว่ามันโคตรน้ำเน่าเลยว่ะ เหลือข้อสุดท้ายนี่แหละที่ฉันยังตัดใจทำไม่ลงเสียที นายก็คงรู้ใช่มั้ยว่าทำไม
ฉันว่านายคงจะเคยนึกโกรธแชนทรีบ้างแหละที่มาทำให้นายหลงจนโงหัวไม่ขึ้นได้ขนาดนี้ ทั้งคำพูดคำจา สายตาที่ส่งมาให้ หรือท่าทีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกตงิดๆ ว่า “นี่มันไม่ใช่เพื่อนธรรมดาเปล่าวะ” ทั้งหมดทั้งปวงนั้นมันให้ความหวังนายต่างๆ นานา แต่พอนายสารภาพรักกับเธอจริงๆ เธอก็ดันบอกว่า “คิดแค่เพื่อน” (ไม่เคยได้ยินคำว่า “เพื่อน” แล้วรู้สึกเจ็บเท่านี้มาก่อนเลยใช่ไหมล่ะ) ที่แย่กว่านั้นคือ เธอกลับไม่ค่อยจะยอมรับด้วยซ้ำว่าเคยจงใจเฟลิร์ตกับนายบ้างเป็นระยะๆ แล้วปล่อยให้นายคิดไปเองคนเดียว จะว่าไปนายก็มีสิทธิ์โกรธแหละนะ แต่ในท้ายที่สุด นายก็โกรธเธอไม่ได้นานหรอกใช่มั้ย เพราะนายรักเธอมาก แม้การรักเธอข้างเดียวมันจะทำให้ชีวิตนายเละไม่เป็นท่าก็ตาม แต่เมื่อถึงจุดจุดหนึ่ง นายก็จะคิดได้ว่า ไม่ว่าเธอจะเคยทำให้นายรู้สึกอะไรมาบ้างก็ตาม เธอก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ทำผิดพลาดได้ บังเอิญว่าเธอดันมาเผลอทำพลาดกับนายเท่านั้นเอง และหากเธอคือคนที่นายรักจริงๆ นายก็พร้อมจะให้อภัยเธอได้เสมอ จริงไหม (โคตรน้ำเน่าอีกล่ะ แต่ทำไงได้ นี่คงเป็นความรักแบบเดียวที่พวก hopeless romantic อย่างเรารู้จัก)
ที่มารูป: http://www.gambitmag.com
นายอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงเข้าใจและรู้ดีไปหมดว่านายรู้สึกยังไงกับแชนทรี ก็เพราะว่าฉันเคยผ่านช่วงก้ำกึ่งระหว่างเพื่อนกับคนรักมาเหมือนกับนายนั่นแหละ ฉันชอบนะตอนที่นายบอกว่า “ความรักมันก็เป็นแค่ข้อแก้ตัวให้คนทำอะไรๆ งี่เง่าได้เท่านั้นเอง” ฉันว่ามันใช่เลย เพราะตอนที่ฉันตกหลุมรักหัวปักหัวปำ ฉันก็เคยทำตัวงี่เง่าแบบที่น่าเขกกะโหลกตัวเองสุดๆ เลย
ท้ายสุดแล้ว นายคงคิดเหมือนกับฉันว่า บางที คนสองคนที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน อาจจะไม่ต้องมีคำใดๆ มานิยามว่า “เป็นอะไรกัน” ก็ได้ หากเวลาและโอกาสไม่เอื้ออำนวยจริงๆ เขาทั้งสองคนอาจจะต้องเลือกมองแค่ว่า อย่างน้อยช่วงเวลาที่เคยมีร่วมกัน ก็นับเป็นความสุขที่ไม่มีใครอื่นจะหามาแทนได้อีกแล้ว แม้ว่ามันจะแสนสั้นเท่าไรก็ตาม
หวังว่านายคงสบายดี
ฉันเอง
ปล. ฉันว่าเรื่องของนายกับแชนทรีนี่เอาไปทำเป็นหนังได้นะ
ปล. 2 ฝากบอกแชนทรีด้วยว่าฉันชอบลายเส้นและแอนิเมชันของเธอมาก
