โดย Average Joe
30 ตุลาคม 2014
ดูเหมือนจะไม่ได้อ่านนวนิยายไทยมานานมากแล้ว จนกระทั่งล่าสุดที่หยิบ “กาหลมหรทึก” มาอ่าน
ด้วยความยาวเพียงสองร้อยหน้าเศษ และการดำเนินเรื่องที่น่าตื่นเต้น กระชับฉับไว จึงอ่านจบภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง “กาหลมหรทึก” มีกลิ่นอายคล้ายนวนิยายของ Dan Brown (และบวกด้วยคินดะอิจิอีกหน่อย) ทว่าก็ได้บรรยากาศแบบไทยๆ อยู่ตลอดเรื่อง แม้ว่าโครงเรื่องหลักจะเป็นนวนิยายสืบสวน-ระทึกขวัญ แต่ผู้เขียนก็ได้สอดแทรกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยทางประวัติศาสตร์ การเมือง วัฒนธรรม คติชน โดยเฉพาะการใช้ความรู้ทางภาษาและวรรณคดีไทย สร้างและไขปริศนาได้อย่างน่าอัศจรรย์
นอกจากการใช้ภาษาอย่างมีลูกเล่นและชั้นเชิงแล้ว นวนิยายที่ชนะรางวัลเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นถึงกลุ่มคนที่เป็นทุกข์เพราะตกอยู่ในวังวนแห่งความพยาบาทคาดแค้น การบรรยายฉากและสภาพจิตใจด้านมืดของตัวละคร ก็น่าสะพรึงและชวนขนลุกจนถึงบรรทัดสุดท้ายจริงๆ
ที่มารูป: http://image.mcot.net
ท้ายนี้ อยากจะบอกคุณปราปต์ (ผู้เขียน) ว่า ช่วยออกเป็นซีรีส์ “กบี่-แชน” มาเลยได้ไหมครับ มีคนอ่านคนหนึ่งเตรียมตัวจิกหมอนนุ่นกระจาย รวมทั้งเตรียมต่อมจิ้นไว้รอแตกแล้ว 555
