โดย Average Joe
2 สิงหาคม 2012
ที่มารูป: https://siam-movie.com
ตอนแรกที่ได้ข่าวว่าจะมีหนัง “รัก 7 ปี | ดี 7 หน” (Seven Something) เพื่อฉลองครบรอบ 7 ปี บริษัท GTH ก็งงนิดหน่อยว่า “จะฉลอง 7 ปีไปทำหยังฟะ” (แล้วในอนาคตจะมีฉลอง 11 ปี 18 ปี หรือว่า 23 ปีครึ่งไหม หรือถ้าจะฉลองทุก 7 ปีก็เก๋ดีนะ) แถมยังมาตามสูตรสำเร็จ “รวมมิตรหนังสั้น” ของบริษัทอีก แต่ก็เออ หากศิลปินได้ไอเดียสร้างสรรค์พอดี คงห้ามกันไม่ได้เนาะ ในฐานะคนที่ติดตามผลงานหนังของบริษัทนี้มาเรื่อยๆ (แม้จะไม่สม่ำเสมอก็ตาม) ก็ยังสนใจและเต็มใจจะอุดหนุนกันอยู่ดี ฮ่ะๆๆ หลังจากได้ดูแล้ว โดยรวมถือว่าเป็นที่น่าพอใจ ไม่เสียดายเวลาและสมอง แม้จะไม่ดีเลิศและลงตัวเหมาะเหม็งเช่นผลงานอื่นที่ผ่านๆ มา แต่ “รัก 7 ปี | ดี 7 หน” ก็มีส่วนดีที่น่าจะพูดถึงต่อไปได้อีกเจ็ดปีทีเดียว (ว่าไปนู่น ฮ่าๆๆ) ขอพูดถึงไปทีละตอนเลยแล้วกัน
ตอนที่หนึ่ง ‘14’
ถือเป็นเรื่องที่จิกกัดคนที่หลงใหล Social Network ได้แสบสันพอสมควร หนังใช้ gimmick (ลูกเล่น) ในการเล่าเรื่องของสังคม Social Network ได้น่าติดตาม จนอดหัวเราะไปกับพฤติกรรมหลายอย่างของตัวละครไม่ได้ เพราะว่ามันก็คือสิ่งที่ตัวเราเอง (หรือคนรอบตัวเรา) ชอบทำเป็นประจำเช่นกัน หากแต่สิ่งที่เราขำๆ กันนั้นอาจจะกลายเป็นตลกร้าย ถ้าการติดสังคมออนไลน์ที่มากเกินไปจะทำให้ความสัมพันธ์ของคนเราจริงๆ มีปัญหา ต้องยอมรับว่าไม่ได้มีเพียงตัวละครวัยรุ่นในหนังเท่านั้นที่หลงใหลได้ปลื้มไปกับจำนวน likes & comments มากมายที่ “เพื่อนๆ” ในโลกออนไลน์ให้เรามา (บางรายถึงกับอ้อนวอนมาให้เรากด like ให้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันซักหน่อย) เราอาจจะอยู่ในสังคมที่หลายคนได้เป็น somebody กันชั่วข้ามคืน (ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม) จนทำให้คนธรรมดาอีกหลายคนอยากเป็น somebody กับเขาบ้างด้วยช่องทางเดียวกัน จึงยอมโพสต์ & แชร์ทุกอย่างของตัวเองให้โลก (ออนไลน์) รู้ และบางรายก็หนักข้อไปถึงการโพสต์ของคนอื่นด้วย โดยคงลืมนึกไปว่า การเอารูปหรือวิดีโอของใครก็แล้วแต่ไปโพสต์ในโลกออนไลน์ โดยไม่ผ่านการยินยอมของผู้ที่อยู่ในรูป/วิดีโอนั้นๆ อาจถือว่าเป็นการล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลด้วยเช่นกัน
คำถามก็คือ “เราอยากเป็นคนเด่นคนดังของคนอื่นหลายๆ คน หรือยินดีจะเป็นที่รักของคนคนเดียว” กันแน่ เราเองคงมีคำตอบในใจกันอยู่แล้ว แต่การกระทำกับความตั้งใจมันก็สวนทางกันอย่างห้ามใจไม่ไหวจริงๆ ชอบที่หนังจบแบบนี้ อย่างน้อยอาจจะเป็นอุทาหรณ์ให้วัยรุ่น (หรือวัยไหนก็ตาม) คิดให้รอบคอบก่อนโพสต์ & แชร์ ได้ไม่มากก็น้อยแหละ
ตอนที่สอง ‘21/28’
ส่วนตัวคิดว่าตอนนี้สารหลักของเรื่องคล้ายๆ กับตอนแรกตรงที่ว่า หากต้องเลือกระหว่างชื่อเสียงกับคนรัก เราจะเลือกใคร ตอนนี้คงเป็นตอนที่ใครหลายๆ คนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “อ่อน” ที่สุดในสามตอน จะว่าไปแล้ว ตอนนี้ถือว่าไม่ได้แย่เท่าไรนัก ออกจะโรแมนติกด้วยซ้ำ เพียงแต่พล็อตเรื่องที่ค่อนข้างซ้ำ รวมถึงมุกตลกและดารารับเชิญที่ใส่เข้ามาเยอะเกินจนทำให้เนื้อเรื่องเขว กว่าจะถึงบทสรุปก็ทำเอาคนดูถอนหายใจ (ว่า เฮ้อ จบซักทีนะ) ฉากที่ชอบคงเป็นตอนที่แหม่มกับจอนซ้อมบทกันข้างตู้ปลาใหญ่ยักษ์ ถือว่าหยิบเอาเทคนิค a play within a play มาเล่นได้อย่างเหมาะดีเหลือเกิน
ตอนที่สาม ‘42.195’
เป็นตอนที่ชอบที่สุดแล้วในจำนวนสามเรื่อง (ไม่ใช่เพราะมีนิชคุณ ฮ่าๆๆ) แต่เพราะว่าหนังสามารถเอาเรื่อง “ชีวิตคือการเดินทาง” มาเล่าใหม่ในขอบข่ายที่เล็กลงและดูง่ายขึ้น ในขณะที่สารสำคัญยังคงอยู่ การวิ่งมาราธอนในเรื่องคงเหมือนกับชีวิตของหลายๆ คนที่ต้องอดทนสู้กับอุปสรรคต่างๆ นานา เพียงเพื่อจะไปถึง “เส้นชัย” ที่อยู่ปลายทาง แม้ระหว่างทางจะต้องพบกับ “ปีศาจ กม. ที่ 35” ก็ตาม เราเองเท่านั้นที่เป็นผู้ตัดสินใจจะยอมแพ้หรือสู้ต่อจนถึงจุดหมาย สิ่งที่สำคัญในชีวิตอีกอย่างคือ หากเรามีแค่ใครสักคนที่คอยเป็นแรงใจ และทำให้ชีวิตเราดีขึ้น (ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นคนรักเสมอไป) การเดินทางสู่เส้นชัยก็จะมีความหมายขึ้นเยอะเลย หนังตอนนี้ถือเป็นหนังดรามาที่ให้กำลังใจคนที่กำลังท้อแท้กับชีวิตได้ดีมากอีกเรื่องทีเดียว (เพลงและดนตรีประกอบก็มีส่วนช่วยเยอะด้วยล่ะ)
ที่น่าชื่นชม (และเป็นเซอร์ไพรส์ของเรื่อง) อีกอย่างคือ คุณสู่ขวัญแสดงได้ดีมากๆๆๆๆ (โดยเฉพาะฉากตรงบันได) ถือว่าผู้กำกับกล้าเสี่ยงมากที่เลือกคนที่ไม่เคยแสดงหนังมาก่อนเลยมารับบทนี้ เพราะถ้าแสดงไม่ดี หนังทั้งเรื่องมีสิทธิ์แป้กได้ง่ายๆ เลย และนี่คงเป็นข้อพิสูจน์ฝีมือคุณจิระได้อีกครั้งว่า เขาเป็นผู้กำกับฯ ที่เก่งมากจริงๆ
ว่าแต่ สงสัยว่าหนังเรื่องนี้ได้เรต “ท” (เหมาะกับผู้ชมทุกวัย) ได้ไงหว่า มีทั้งคำสบถหยาบคาย มีทั้งการใช้ภาษาล่อแหลมส่อไปในทางเพศขนาดนั้น แม้จะแค่สั้นๆ ก็เถอะ คิดว่าเด็กห้าขวบเจ็ดขวบมาดูก็คงไม่เป็นไรงั้นเหรอ จิตสำนึกเรื่องเรตหนังบ้านเรายังต้องพัฒนาอีกจริงๆ
ไหนๆ ก็ชอบเลขเจ็ดนัก เอาคะแนนไป 7.77/10 แล้วกัน ^_^
